Στήλη: Προπονητής Δυτικής Κερκίδας Ομόνοιας 1948 “Επιστροφή στις ρίζες”

Γράφει ο «Προπονητής Δυτικής Κερκίδας Ομόνοιας 1948»

Είδα πριν λίγο το βίντεο αφιέρωμα που έφκαλε το OFC TV για τα γεγονότα του 1948. Τούτο το βίντεο ήταν η αφορμή για να γράψω ορισμένα πράματα που είχα μέσα μου εδώ τζιαι λίγο καιρό.

Πρώτα απ’όλα ήταν ωραίο το βίντεο, όμως άρεσεν μου η ερώτηση για το πως θα ένιωθαν οι ιδρυτές της Ομόνοιας αν έβλεπαν την Ομόνοια τωρά. Λογικά θα απεφεύγαν να τους πουν ότι το ποδοσφαιρικό τμήμα δεν ανήκει στο σωματείο αλλιώς ο Λυμπουρής ήταν να τους δώκει ούλλους που 2-3 πάτσους! Αλλά να μεν το καφρίσω άλλο το θέμα. Μπορεί στο μέλλον (αν μου το ζητήσουν) να έρτει η ώρα να το καφρίσω τζιαι μεν φοάστε, έχω απαντήσεις για ούλλα, τεκμηριωμένες τζιόλας!

 

Καταλήγω ότι τούτα τα βιντεούθκια εν καλά πράματα. Το ίδιο τζιαι τούτα τα ρετρό βίντεο με στιγμιότυπα που εκατακλύσαν τα social media τους τελευταίους μήνες. Τούτα είναι σωστές κινήσεις marketing που θέλουν να ταυτίσουν το τότε με το τώρα. Προσπαθούν να σε πείσουν ότι τούτο που θωρείς τωρά εν Ομόνοια, ίδια με την τότε ομάδα. Τζιαι για να μεν γινεί προσωπικό το πράμα γιατί εννεν τζιαμέ που θέλω να το πάρω, το ίδιο έκαμεν τζιαι η Ανόρθωση, τζιαι η ΑΕΛ, τζιαι η ΕΝΠ τζιαι ούλλες οι ομάδες. Προσπαθούν να θυμηθούν το παρελθόν τους, να το τιμήσουν μεν, τζιαι να το “εκμεταλλευτούν” δε, με τρόπο έντεχνο ώστε να κρατήσουν κοντά τους πελάτες/οπαδούς τους.

Για να μεν φανεί ότι είμαι κούππα άπαννη (άμοιρος ευθυνών – για τζείνους που εν καταλάβουν βαρετά κυπριακά), άνηκα τζι εγώ σε τούτη την κατηγορία ως πρόσφατα. Μπορώ να πω ότι έζησα 2 διαφορετικές εποχές χωρίς να είμαι πάνω των 40, τζιαι μπορώ εύκολα να συγκρίνω το πως ήταν το ποδόσφαιρο του 1988 τζιαι πως εγίνηκεν το ποδόσφαιρο του 2018. Εζήσαμε τες εποχές που είχαμε 20 κυπραίους τζιαι 2 ξένους στο ρόστερ μας. Οι 20 κυπραίοι ήταν συνήθως τζιαι οπαδοί/υποστηρικτές της ομάδας στην οποία επαίζαν! Ήταν αξιοσημείωτο το γεγονός όταν π.χ. έπιασε το 1991 η Ομόνοια τον Κώτσιο που την ΑΕΛ, τζιαι ήταν για εμάς πάντα ο Κώτσιος της ΑΕΛ, ή ο Κώτσιος ο Αελίστας! Τόσο σπάνιο ήταν να πιάσει μια ομάδα παίχτη/οπαδό άλλης ομάδας! Ήταν ταυτόχρονα σπουδαίο το ότι με εξαίρεση τον Κώστα Μαλέκκο τότε, ούλλοι οι παίχτες ήταν ερασιτέχνες – δηλαδή είχαν άλλες δουλειές εκτός που την μάππα, όμως κάθε παιχνίδι εδιούσαν την ψυσιή τους!

 

Τα χρόνια επερνούσαν τζιαι σιγά σιγά αρκέψαν να έρκουνται παίχτες που άλλες ομάδες (που όμως ήταν τιμή τους να παίζουν στην Ομόνοια), μετά εγινήκαν 3 οι ξένοι, μετά 5, μετά ανεξέλεγκτες μεταγγραφές, μετά ανεξέλεγκτοι κοινοτικοί παίχτες κτλ. Εμείς είμασταν στην κερκίδα κάθε παιχνίδι τζιαι εζούσαμε αναπόφευκτα το πείραμα του βατράχου, χωρίς να φταίει αποκλειστικά η ομάδα μας ή γενικά οι πλείστες κυπριακές ομάδες. Εφτάσαμε εποχές που οι μόνοι Ομονοιάτες στην εντεκάδα ήταν ο Κωστής τζιαι ο Νικόλας, μετά εφτάσαμε εποχές που εν είχεν καν Ομονοιάτη στην εντεκάδα, μετά επροχωρήσαμε σε εποχές που εν είχεν καν Κυπραίο στην εντεκάδα! Το πρόβλημα με τους ξένους δεν ήταν έντονο με τους Μγκούνι, Λεάντρο, Ασσίς, Κασέκε κτλ που τους ενιώθαμε δικούς μας τζιαι επαίζαν για χρόνια στην ομάδα. Το πρόβλημα ήταν ότι ερκούνταν παίχτες (Κυπραίοι τζιαι ξένοι) για ένα χρόνο ή για κάτι μήνες, τζιαι μετά εξαφανιζούνταν. Είδαμε καλά ρόστερ (2012-13) να αυτοκαταστρέφουν τον κορμό τους για κανένα απολύτως λόγο, είδαμε ρόστερ που ο πιο παλιός παίχτης ήταν στην ομάδα για 2 χρόνια μόνο, είδαμε γενικά πράματα τζιαι θάματα! Όταν σε κάποια φάση άρκεψαν να ξυπνώ τζιαι να λαλώ “Ρε τι συμβαίνει τωρά? Τι πάω τζιαι θωρώ? Έντεκα μισθοφόρους που σε λίγους μήνες εννα παίζουν αλλού?  Έντεκα υπαλλήλους που μόνο τζιαι μόνο που μπαίνουν στο γήπεδο σημαίνει ότι εκάμαν την δουλειά τους άρα θα πληρωθούν? Τούτη εν η μάππα που αγάπησα?”. Σημειώστε ότι δεν στηρίζω ομάδες του εξωτερικού, ήμουν πάντα του motto «Μόνο ΟΜΟΝΟΙΑ». Τα τελευταία χρόνια επήαιννα γήπεδο τζιαι έκαμνα μια ασυναίσθητη χαρά όταν έβλεπα τον Φάνο στο γήπεδο, ένα παιδί δικό μας, με ταλέντο τζιαι πάθος, κάτι που πιστέφκω μας έλειπε που καιρό!

Όταν άρκεψα πριν 5-6 χρόνια με τα ποδοσφαιρικά «υπαρξιακά», με τον κατακλυσμό των ξένων παιχτών, τουριστών και υπαλλήλων, εκατέληξα στο συμπέρασμα ότι τελικά η Ομόνοια εν οι οπαδοί της! Τούτο την κάμνει διαφορετική. Όμως σε αντίθεση με τες πιο παλιές εποχές, τα τελευταία χρόνια είδα τζιαι άκουσα πολλά, ειδικά στην κερκίδα που με εκάμαν να προσγειωθώ πολλά ανώμαλα! Τα πλείστα έζησα τα στα εκτός έδρας, που είμασταν ούλλοι μαζεμένοι σε μια κερκίδα! Είδα οπαδούς μας να βρίζουν τον βασικό – για πολλά χρόνια – πορτάρη μας γιατί είχεν μια άτυχη στιγμή σε ένα κρίσιμο παιχνίδι κάποιους μήνες πριν. Είδα οπαδούς μας να βρίζουν βαρετά τζιαι ασταμάτητα κάθε εβδομάδα ένα παίχτη δικό μας, χαμηλόμισθο τζιαι καλό παιδί, για τον λόγο ότι δεν επάσαρε! Είδα οπαδούς μας να φωνάζουν «ου, ου, ου» σε μαύρους παίχτες της αντίπαλης ομάδας! Άκουσα οπαδούς μας να ξεσπούν σε ρατσιστικά παραληρήματα όταν έκαμνε λάθος έγχρωμος παίχτης της ομάδα μας στολίζοντας τον με πολλά «όμορφα» επίθετα! Άκουσα οπαδούς μας να λαλούν ότι ο Φάνος (τζιαι πιο παλιά ο Γεράσιμος) εν έχει νου γιατί εν μισός μαύρος! Άκουσα οπαδούς μας να αποκαλούν «μεθύστακα» προπονητή αλλά τζιαι παίχτες μας γιατί εν που συγκεκριμένη χώρα! Άκουσα αμέτρητους οπαδούς μας να βρίζουν τζιαι να μειώνουν όποιον παίχτη εφέραμε που την Ελλάδα, γιατί απλά εν καλαμαράες! *

*μπορεί τούτα τα περιστατικά να μεν πιάνουν ούλλο τον κόσμο, όμως όταν εγινήκαν δεν είδα καμιά αντίδραση που τες εκατοντάδες που ήταν κοντά τζιαι ακούσαν τα.

 

Τούτα τα πράματα δεν είχαν θέση στο γήπεδο, ειδικά στην κερκίδα της Ομόνοιας την δεκαετία του 80 τζιαι του 90! Υπήρχε σεβασμός ακόμα τζιαι σε αντιπάλους, πόσο μάλλον σε δικούς μας ανθρώπους ή δικούς μας παίχτες! Τζιαι αφού πρόσφατα είπα ότι η ομάδα εν οι οπαδοί της, τότε η ομάδα μου άρκεψεν να αλλάζει προς το κακό! Φυσικά τούτο εν αφορά μόνο την ομάδα μου αλλά εν κοινωνικό φαινόμενο, που έμπηκε τζιαι μέσα στα γήπεδα. Όμως είχα την ψευδαίσθηση ότι στην Ομόνοια μου δεν είχαν θέση τούτα. Αλοίμονο αν θεωρούμε φυσική εξέλιξη τον ρατσισμό, το μίσος τζιαι το κόμπλεξ.

Τζιαι ξαφνικά έρκεται στη ζωή μου η Ομόνοια 1948! Που το πρώτο παιχνίδι στο Παλιομέτοχο ενόμιζα ότι επήα στην αγνή εποχή που έζησα 20-30 χρόνια πριν! Εν εμπορούσα να το εξηγήσω. Λλίο το γήπεδο, λλίο ο κόσμος, οι παπάες με τα μωρά τους, οι οικογένειες, οι οργανωμένοι, οι ανυπόμονοι, οι πορωμένοι, η γενική ατμόσφαιρα, τζιαι μετά… 11 παίχτες δικοί μας, Ομονοιάτες, παθιασμένοι, να νιώθουν τιμή που παίζουν για τούτον τον κόσμο.

 

Κάθε εβδομάδα να θωρώ χαρούμενες φατσούλες έξω που το γήπεδο! Πάρτυ, μουσική, φαγιά, ποτά, γιορτή! Κάθε βδομάδα γιορτή! Μπαίνοντας μέσα στο γήπεδο αντί να διάς απλά το εισιτήριο σου σε ένα ψυχρό υπάλληλο, δέχεσαι αγκαλιά που τον υπεύθυνο για τα εισιτήρια ο οποίος λαλεί σου “Γειά σου αρφέ μου, είσαι καλά?”.  Να θωρείς παίχτες τζιαι προπονητή, να τα διούν ούλλα, τζιαι να ξέρουν που ακριβώς παίζουν, ποιούς τζιαι ΤΙ αντιπροσωπέφκουν, τζιαι διούν αλλά τζιαι παίρνουν τον σεβασμό μας εμάς πάνω στην κερκίδα! Τι πιο συγκλονιστικό που τες ήττες, στες οποίες ήρταν οι παίχτες στην κερκίδα τζιαι ετραγουδήσαμε μαζί ένα τελευταίο σύνθημα, πριν μας δώκουν υπόσχεση για τα επόμενα παιχνίθκια. Υπόσχεση που ετηρήσαν στο ακέραιο. Υπόσχεση που δεν τους ανάγκαζε ο «εργοδότης» τους να δώκουν! Απλά ενιώθαν το τζιαι εκάμαν το! Τόσο απλά τζιαι τόσο όμορφα! Όσο απλά τζιαι όμορφα εν ούλλα όσα ζούμε τούτα τα 2 χρόνια!

Με πλήρη επίγνωση της βαρύτητας που έχει η δήλωση που ακολουθεί, εχάρηκα παραπάνω τζείνο που εζήσαμε στες Βρυσούλλες, στην Αγλατζιά ή στην Κυπερούντα παρά μια οποιαδήποτε σημαντική νίκη που έζησα σε ντέρπυ πρώτης κατηγορίας! Τούτο που ζούμε τωρά εν δύσκολο να το εξηγήσουμε σε κάποιο τζιαι να το καταλάβει ή να το νιώσει αν δεν έρτει γήπεδο να απολαύσει ούλλη την εμπειρία! Εν μεγάλη μας χαρά να βλέπουμε κάθε εβδομάδα οπαδούς που άλλες χώρες που έρκουνται για να απολαύσουν τούτο το διαφορετικό που ζούμε. Οπαδοί που Βέλγιο, Ισραήλ, Ελλάδα, Κροατία, Γερμανία τζιαι πολλές άλλες χώρες οι οποίοι κάμνουν το ταξίδι για να δούν την Ομόνοια 1948! Στο γήπεδο ούλλοι οι παίχτες εν κοπελλούθκια δικά μας, παρέες μας, αδέρφια μας. Το ίδιο τζιαι οι οπαδοί! Στην κερκίδα μας επικρατεί μόνο σεβασμός για τους παίχτες μας, τζιαι δεν υπάρχει περίπτωση να ζήσουμε φαινόμενα που είδα πιο παλιά αλλού! Αν γινεί κάτι παρόμοιο εννα αντιδράσουν ούλλοι άμεσα!

Κάθε εβδομάδα έχω τον ενθουσιασμό που είχα όταν ήμουν πολλά πιο μιτσής. Περιμένω να έρτει η ώρα να πάω στο γήπεδο να ζήσω τζείνο το όμορφο τζιαι αγνό πράμα που ξεπερνά τα σύνορα της μάππας! Μπορεί τούτο το όμορφο τζιαι αγνό πράμα να το κάμνουν τζι άλλες ομάδες σε χαμηλές κατηγορίες όμως προφανώς αγνοούσα το. Το σίουρο εν ότι η Ομόνοια 1948 ετελειοποίησεν τζιαι ολοκλήρωσεν το με την αγάπη, το μεράκκι τζιαι την ενότητα που έχουν ούλλα τα σώματα που αποτελούν το σωματείο μας. Διοίκηση, ποδοσφαιριστές, τεχνικό επιτελείο, μέλη, οπαδοί… ΟΥΛΛΟΙ ΕΝΑ. Τούτο το πράμα που εζήσαμε τούτα τα 2 χρόνια είχα το τεράστια ανάγκη προσωπικά! Είδα ότι τζείνο που ερωτεύτηκα μιτσής εν δαμέ ακόμα, δεν εχάθηκε! Δεν με νοιάζει αν η ομάδα μας δεν πάει ποττέ πρώτη κατηγορία ή αν μείνει πάντα στες κάτω κατηγορίες. Εγώ θα είμαι τζιαμέ στην κερκίδα, σύντομα τζιαι με τον γιό μου παρέα, για να έχει την χαρά να ζήσει ό,τι πιο κοντινό με τζείνα που έζησα τζι εγώ. Τζιαι τελικά ίσως τούτο να χρειαζόμαστεν ούλλοι στη ζωή μας για να ξυπνήσουμε, μιαν …ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΙΣ ΡΙΖΕΣ!