Χρόνια τώρα ο άνθρωπος προσπαθεί να εφεύρει το ταξίδι στο χρόνο. Χρόνια τώρα ψάχνουμε τρόπο να ταξιδέψουμε στο μέλλον και να επιστρέψουμε στο παρελθόν, να δούμε τι θα μας συμβεί αλλά και τι μας συνέβη για να μπορέσουμε να το αλλάξουμε. Κι αν νομίζετε ότι το ταξίδι στο χρόνο είναι ανέφικτο, σας πληροφορώ ότι αυτή η δυνατότητα υπάρχει από καταβολής κόσμου και μπορεί να το κάνει ο καθένας μας. Στο μέλλον ταξιδεύουμε με τα όνειρα μας και στο παρελθόν με τις αναμνήσεις μας.

Πάμε λοιπόν flashback. 10 Νοεμβρίου 2018. Σάββατο. Ένα Σάββατο αλλιώτικο από τα άλλα, ένα Σάββατο διαφορετικό. Πρώτο επίσημο παιχνίδι της ΟΜΟΝΟΙΑΣ του Λαού. Η προσμονή τεράστια. Το νέο εγχείρημα μας παίρνει σάρκα και οστά, το μωρό μας είναι έτοιμο να κάνει το πρώτο του βήμα. Να μπουσουλήσει στο Πανσόλειο πρωτάθλημα, στην τελευταία κατηγορία του κόσμου όπως χαρακτηρίστηκε από πολλούς και όχι άδικα.

Γήπεδο Δόξας Παλιομετόχου. Πρώτη φορά ακούγαμε γι’ αυτό το γήπεδο. «Ρε πού εν τούτο;» «ένιξερω ρε εννά βάλουμε GPS, εννά το έβρουμεν, εν έξι παρά η ώρα, άτε ξεκίνα έλα ποδά!». Ξεκινήσαμε με το αυτοκίνητο για Παλιομέτοχο, μας πήρε το GPS στον αυτοκινητόδρομο της Κοκκινοτριμιθιάς και από εκεί βγήκαμε από μια έξοδο σε έναν σκοτεινό δρόμο που έμοιαζε ατέλειωτος, χωρίς σπίτια γύρω γύρω, μόνο χωράφια, άντε και καμιά παράγκα. «Στρίψτε αριστερά και συνεχίστε ευθεία», «σε 300 μέτρα στρίψτε δεξιά», μας έλεγε η φωνή του GPS κι εμείς την ακολουθούσαμε μη έχοντας άλλη επιλογή. «Μα πού εν τούτο ρε, μα πού μας έφερε το GPS, ποιος εννά έρτει δαπάνω δα;». Και μέχρι να τελειώσουμε τη σκέψη μας, παίρνουμε την απάντηση.

Πεντακόσια και βάλε μέτρα από το γήπεδο παρκαρισμένα αυτοκίνητα και ο κόσμος να περπατά με τα κασκόλ του για το γήπεδο. Θυμίζει εποχές ΓΣΠ, σε ντέρμπυ με τους ακατανόμαστους που έπρεπε να πας γήπεδο 2 ώρες πριν το παιχνίδι να βρεις parking κοντά αλλιώς ετοιμάσου για ποδαρόδρομο από το roundabout της Βόρειας ως την κερκίδα. Σαστισμένοι αφήνουμε το αυτοκίνητο όπου να΄ ναι και κατεβαίνουμε και ξεκινάμε το περπάτημα μαζί με άλλες παρέες που έφτασαν την ίδια ώρα μαζί μας. Καθώς πλησιάζουμε στο γήπεδο ακούμε μια φωνή «φτάσατε στον προορισμό σας». Από τη σαστιμάρα μας ξεχάσαμε να κλείσουμε το GPS! Γυρίζω στο φίλο μου που περπατούσε δίπλα μου και κοιταζόμαστε αμήχανα. Κάποιος από την παρέα μπροστά μας γύρισε πίσω και μας κοίταξε. «Ωχ, ρεζίλι γίναμε», σκέφτηκα. «Ε κοπέλια συντιχάννει τζαι το δικό σας κόμα;», μας λέει. «Εντάξει ρε εν είμαστε μόνοι μας»! Σκάμε στα γέλια και συνεχίζουμε το περπάτημα για την είσοδο. 

Μπαίνουμε στο γήπεδο περίπου πέντε λεπτά πριν ξεκινήσει το παιχνίδι, σταθερά αργοπορημένοι όπως και στον ΑΣΟΛ. Η ατμόσφαιρα εντυπωσιακή, στο γήπεδο πρέπει να υπάρχουν πάνω από 1500 άτομα, σίγουρα αριθμός ρεκόρ όχι μόνο για αγροτικό αλλά και για πιο πάνω κατηγορίες. Φωτοβολίδες, καπνογόνα, συνθήματα και παλμός σε ένα παιχνίδι αγροτικού, την ώρα που τα παιχνίδια της πρώτης κατηγορίας γίνονται μεταξύ συγγενών και φίλων λόγω της κάρτας οπαδού. Ατμόσφαιρα που δεν πιστεύαμε ότι θα ξαναζήσουμε κι όμως το βλέπουμε μπροστά μας.

Το παιχνίδι ξεκινά και μέχρι να καθαρίσει η ατμόσφαιρα από τα καπνογόνα γίνεται το 1-0. Χαμός. Το πρώτο επίσημο γκολ της ΟΜΟΝΟΙΑΣ του Λαού! Δέκα λεπτά μετά γίνεται το 2-0 και κάπου εκεί όλα παίρνουν το δρόμο τους. Ο αγώνας εξελίσσεται σε γιορτή του ποδοσφαίρου, όπως άλλωστε θα έπρεπε να είναι κάθε αγώνας. Τραγούδι, καπνογόνα, φωτοβολίδες, μπύρες, χαβαλές, παιδιά να χοροπηδούν πάνω κάτω στα τσιμέντα και πρόσωπα χαμογελαστά.

Στο 85’ ο Δήμος, μετά από κάθετη μπαλιά-τρύπα του Στέφανου, κάνει το 6-0 και τρέχει προς τον κόσμο, του αφιερώνει το γκολ, τον ευχαριστεί και υποκλίνεται. Τα μάτια μου βουρκώνουν και δάκρυα συγκίνησης κυλούν. Στο τέλος του αγώνα έρχονται κοντά μας και σηκώνουν την αριστερή τους γροθιά μαζί μας. Νοιώθω σαν να παίρνουμε πίσω λίγη από την αγάπη που Της δώσαμε τόσα χρόνια. Επιτέλους οι παίκτες μας ξέρουν πού παίζουν και ποιον κόσμο εκπροσωπούν. Χαίρονται περισσότερο από εμάς στις χαρές και πονούν περισσότερο από εμάς στις λύπες. Και το κυριότερο, παίζουν για τη φανέλα και την ιστορία της ομάδας.

Πέρασαν ακριβώς δυο χρόνια από εκείνη τη μέρα. Δυο χρόνια γεμάτα ΟΜΟΝΟΙΑ, δυο χρόνια γεμάτα αναμνήσεις και εμπειρίες. Από μια εκδρομή στο Παλιομέτοχο φτάσαμε να γυρίζουμε την Κύπρο κάθε σαββατοκύριακο για πάρτη της, να πηγαίνουμε σε χωριά που ούτε φανταζόμασταν πως θα πηγαίναμε ποτέ, να τραγουδάμε σε γήπεδα που ούτε φανταζόμασταν ποτέ πως θα πατήσουμε.

Μεγαλώσαμε και μεγαλώνουμε ακόμα. Από εκεί που δεν ξέραμε καλά – καλά τα νούμερα των παικτών τώρα τους ξέρουμε με το μικρό τους, η παρέα των δύο ατόμων στο πρώτο παιχνίδι με τον Τριπτόλεμο έγινε τόσο μεγάλη που χρειάζεται τρία τραπέζια για να μη φάμε πρόστιμο τώρα με τα μέτρα και η ομάδα που ξεκίνησε δειλά – δειλά από το αγροτικό έβαλε πλώρη για Β’ Κατηγορία. Και θα μεγαλώσουμε ακόμα περισσότερο.

Αν μας έλεγε κάποιος πριν δυο χρόνια ότι η ομάδα αυτή που ξεκίνησε από την τελευταία κατηγορία του κόσμου, με τόσες δυσκολίες και τόσο πόλεμο που δέχτηκε, ότι σήμερα θα είναι στην πρώτη θέση της Γ’ Κατηγορίας με στόχο την άνοδο και το πρωτάθλημα θα τον χαρακτηρίζαμε στην καλύτερη περίπτωση ρομαντικό και ονειροπόλο. Αν μας έλεγε ότι θα είχαμε ιδιόκτητο προπονητικό κέντρο, ακαδημίες και οίκημα θα το βγάζαμε τρελό.

Κι όμως, είμαστε εδώ, στον τρίτο χρόνο ζωής μας, έτοιμοι για το μεγάλο βήμα. Κι όμως, δύο χρόνια μετά το πρώτο μας παιχνίδι στο αγροτικό, είμαστε στην κορυφή της Γ΄ Κατηγορίας. Κι όμως έχουμε δικό μας προπονητικό κέντρο, έχουμε ακαδημίες, έχουμε οίκημα.

Πάνω απ’ όλα όμως, έχουμε όνειρα και πείσμα για να τα πετύχουμε. Θέλουμε να φτάσουμε αυτό το Σωματείο όσο πιο ψηλά γίνεται και θα τα καταφέρουμε. Όπως το δημιουργήσαμε από το μηδέν και το φέραμε μέχρι εδώ ξεπερνώντας όλες τις δυσκολίες και τα εμπόδια που βρήκαμε στο διάβα μας, έτσι θα το πάμε και παραπέρα.

Έτσι, κόντρα σε όλους και σε όλα. Κόντρα σε ό, τι εμπόδια και να μας βάζουν, κόντρα σε όσες δυσκολίες και να συναντήσουμε στο δρόμο μας. Κόντρα και στον κορωνοϊό, στην πανδημία και στο lockdown, θα τον νικήσουμε κι αυτό τον αντίπαλο.

Στο κάτω – κάτω η ιστορία γράφεται από τους τρελούς και τους ονειροπόλους, από αυτούς που αντιστέκονται σ’ αυτά που τους επιβάλλουν, από αυτούς που δε συμβιβάζονται στη μετριότητα και αποζητούν πάντα κάτι μεγαλύτερο. Κι εμείς αποδείξαμε πολλές φορές ότι έχουμε το πακέτο…

Comments are closed, but trackbacks and pingbacks are open.