«Με τον καιρό να’ ναι κόντρα, έχει τιμή σαν πετάς, να μένεις μόνος…»

Και να που ξαφνικά γέμισε το Facebook μου ΟΜΟΝΟΙΑτες. Και να που ξαφνικά όλοι θυμήθηκαν την «αγαπούλλα». Και να που ξαφνικά θυμήθηκαν ότι έχουν ομάδα και στην Κύπρο, ότι δεν είναι μόνο Λίβερπουλ, Ρεάλ, Μπαρτσελόνα, Μπάγερν, Ολυμπιακό Πειραιώς και διάφορες άλλες ομάδες του εξωτερικού που έλεγαν ότι υποστηρίζουν όταν τους ρωτούσες τι ομάδα είναι. Τι έγινε ρε, τώρα στις επιτυχίες και στα εύκολα θυμηθήκατε ότι υπάρχει ΟΜΟΝΟΙΑ; Τώρα που μπήκατε ομίλους κατεβήκατε στους δρόμους και είπατε να το παίξετε οπαδοί;

Εγώ θυμάμαι στα δύσκολα, όταν η ΟΜΟΝΟΙΑ τερμάτιζε 5η – 6η, να έχει 3-4 χιλιάδες κόσμο στο ΓΣΠ, θυμάμαι τις άδειες κερκίδες του γηπέδου να σφίγγουν την καρδιά μου σαν τανάλια, θυμάμαι μερικούς τρελούς να τραγουδάνε στο Βόρειο Πέταλο λες και παίρναμε πρωτάθλημα, χωρίς να τους νοιάζουν οι βροχές, ο ήλιος, ο αέρας, χωρίς να τους ενδιαφέρει το σκορ, η θέση της ομάδας, το ότι σέρνεται κάθε βδομάδα στο γήπεδο. Θυμάμαι 400-500 άτομα σταθερά κάθε δεύτερη Κυριακή σε κάθε γωνιά της Κύπρου, στο Τσίρειο, στο Παπαδόπουλος, στο Παφιακό, στο Αμμόχωστος, στο ΓΣΖ, στο Μακάρειο, σε κάθε γήπεδο της χώρας, όπου έπαιζε η ΟΜΟΝΟΙΑ.

«Τα όνειρα πήραν εκδίκηση», λέτε. Τα δικά σας τα όνειρα μπορεί. Διότι μέχρι εκεί έφταναν. Να τη δώσετε σε έναν να τη διοικεί, να βγάζει λεφτά από αυτήν και να πλουτίζει και εσείς να χειροκροτείτε στις αγωνιστικές της επιτυχίες. Εμείς είχαμε άλλα όνειρα για την ΟΜΟΝΟΙΑ. Να της εφαρμόσουμε ένα διοικητικό μοντέλο που όμοιο του δεν έχει εφαρμοστεί ποτέ ξανά στην Κύπρο, να μπορεί να συμμετέχει όλος ο Λαός στη λήψη των αποφάσεων, να μπορεί ο κάθε ΟΜΟΝΟΙΑτης να γραφτεί μέλος, να μπορεί η ΟΜΟΝΟΙΑ να στηρίζεται στα δικά της πόδια και να μην έχει ανάγκη κανέναν ξένο. Καταλαβαίνετε τη διαφορά; Αλλά τι ρωτάω; Αν τη καταλαβαίνατε δε θα κάναμε αυτή την κουβέντα.

Είναι δικαίωμα του καθενός να τραβήξει όποιο δρόμο γουστάρει, να κάνει ό,τι του αρέσει, ό,τι τον γεμίζει και ό,τι τον κάνει να νοιώθει καλύτερα. Όπως ήταν δικαίωμα μας τον Μάη του 2018 να τραβήξουμε το δικό μας δρόμο και να ιδρύσουμε την ΟΜΟΝΟΙΑ 1948, έτσι είναι δικαίωμα του οποιουδήποτε να υποστηρίζει την εταιρεία, είναι δικαίωμα του να υποστηρίζει και τις δύο ομάδες και είναι δικαίωμα του καθενός να αποστασιοποιηθεί και να μην υποστηρίζει ούτε τη μια ομάδα, ούτε την άλλη. 

Αυτό που δεν μπορεί ο καθένας να κάνει είναι να το παίζει πιστός οπαδός ενώ μέχρι πριν από 2 χρόνια καθόταν στον καναπέ του ή σε κάποια καφετέρια και επέλεγε συνειδητά να απέχει και να ασχολείται περισσότερο με ομάδες του εξωτερικού, ενώ άλλοι γύριζαν την Κύπρο και ξελαρυγγιάζονταν στα τσιμέντα για την ΟΜΟΝΟΙΑ.

Βέβαια, όταν τον Μάη του 2018 παίρναμε την απόφαση να ιδρύσουμε την ΟΜΟΝΟΙΑ 1948, γνωρίζαμε ότι διαλέγουμε τον δύσκολο δρόμο, ότι θα έρθει κάποια στιγμή που η εταιρεία θα έχει αγωνιστικές επιτυχίες και ο κόσμος της θα ξεχάσει και ποιοι την κατέστρεψαν και ποιοι την διέλυσαν και την κατάντησαν κλωτσοσκούφι του καθενός και ποιοι την πούλησαν για να καλύψουν τα εγκλήματα τους. Ξέραμε ότι στο βωμό των επιτυχιών θα θυσιάζονταν και θα ξεπουλιόνταν αρχές, αξίες και ιδεολογίες. Ξέραμε ότι θα αλλοιωνόταν το DNA της ΟΜΟΝΟΙΑΣ για τα τσίγκενα και τους ομίλους.

Γι’ αυτό και επιλέξαμε να τραβήξουμε το δικό μας δρόμο, το δύσκολο δρόμο μεν, αλλά τον δικό μας. Και τον διασχίζουμε και τον μεγαλώνουμε χωρίς τη βοήθεια κανενός, χωρίς ξένα δεκανίκια και χωρίς επενδυτές και ιδιοκτήτες, παρά μόνο με τον κόπο και τον ιδρώτα μας. 

Την Κυριακή στο γήπεδο της ΠΑΕΕΚ ξεκινά μια δύσκολη σεζόν για την ΟΜΟΝΟΙΑ του Λαού. Μια σεζόν περίεργη, διαφορετική από τις προηγούμενες, με περιορισμό 300 ατόμων στα εντός, με απαγόρευση μετακίνησης φιλάθλων στα εκτός, κορονοϊό, μέτρα προστασίας, μάσκες και αποστάσεις. Καλούμαστε να είμαστε δίπλα στην ομάδα μας και, με τη φωνή και τον παλμό μας, να την σπρώξουμε στη νίκη. Να ξεκινήσουμε τη σεζόν με το δεξί, να πάρουμε τους τρεις βαθμούς και να δείξουμε σε όλους ποιος είναι το αφεντικό και ποιος θα πάρει τον τίτλο φέτος.

Με τον καιρό κόντρα δημιουργήσαμε αυτό το Σωματείο, με τον καιρό κόντρα το κρατήσαμε ζωντανό, του βρήκαμε ομοσπονδία να παίζει, πήραμε το πρωτάθλημα και το κύπελλο στην Πανσόλειο και στη συνέχεια το Πρωτάθλημα Ένταξης. 

Με τον καιρό κόντρα το ανεβάσαμε στην Επίλεκτη Κατηγορία της ΣΤΟΚ, το μεγαλώσαμε, το φέραμε στην πρώτη θέση του πρωταθλήματος, πήραμε την άνοδο και θα παίρναμε και το Πρωτάθλημα της Επίλεκτης αν δεν ερχόταν η διακοπή λόγω της πανδημίας.

Και με τον καιρό κόντρα θα συνεχίσουμε, με τον καιρό ακόμα πιο κόντρα θα παίξουμε στην Γ’ Κατηγορία και θα το ανεβάσουμε στη Β’, θα το μεγαλώσουμε ακόμα παραπάνω και θα το πάρουμε όσο πιο ψηλά γίνεται. Δε θα λυγίσουμε ούτε με τις επιτυχίες της εταιρείας, ούτε με τους τίτλους και τις ευρωπαϊκές πορείες. Πιστοί στα ιδανικά και τις αξίες του 1948 θα πορευτούμε μέχρι το τέλος.

Τουλάχιστον θα έχουμε το μέτωπο και τη συνείδηση μας καθαρά. Δε θα πουλήσουμε τη ψυχή μας στο διάβολο για τα δολάρια και τις επιτυχίες. Δε θα γίνουμε αυτά που απεχθανόμασταν και καταριόμασταν. Δε θα κάνουμε κωλοτούμπα όπως έκαναν άλλοι και δε θα ξεπουληθούμε σε κανέναν. Ο δρόμος που διαλέξαμε μπορεί να είναι δύσβατος και γεμάτος αγκάθια αλλά είναι ο δικός μας δρόμος, αυτός που ανοίξαμε εμείς.

Και το κυριότερο; Εμείς, όταν μας ρωτήσουν τα παιδιά μας “τι έκανες μπαμπά όταν ξεπουλούσαν την ΟΜΟΝΟΙΑ;”, θα έχουμε απάντηση. Θα τους δείξουμε περήφανα την ομάδα μας, την ΟΜΟΝΟΙΑ του Λαού, το Σωματείο που φτιάξαμε, χτίσαμε και μεγαλώσαμε εμείς οι ίδιοι και θα τους πούμε «ορίστε παιδί μου τι κάναμε όταν ξεπουλούσαν την ΟΜΟΝΟΙΑ. Δε γονατίσαμε και δεν σκύψαμε σε κανέναν, παρά μόνο κάναμε τον πόνο μας τραγούδι, κάναμε την οργή μας αντίδραση, πήγαμε κόντρα στον καιρό και φτιάξαμε την ΟΜΟΝΟΙΑ του Λαού». Εσείς τι θα τους απαντήσετε, «πουλήσαμε τη μάνα μας για τους τίτλους»; 

Εμάς τα παιδιά μας μπορεί να μας αγκαλιάσουν για την απόφαση που πήραμε, μπορεί να συμφωνήσουν, μπορεί να μας κρίνουν, μπορεί να διαφωνήσουν, μπορεί να θυμώσουν μαζί μας. Εσάς ένα είναι βέβαιο πως θα σας κάνουν. Θα σας φτύσουν κατάμουτρα…

Comments are closed, but trackbacks and pingbacks are open.