Εδώ και μήνες παρακολουθούμε μια παρωδία να διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια μας με σκηνικό το κυπριακό ποδόσφαιρο και πρωταγωνιστές αυτούς που το διοικούν. Εδώ και μήνες το κυπριακό ποδόσφαιρο υπολειτουργεί, αφού οι αρμόδιοι για το μέλλον του αποφασίζουν να το διακόπτουν μήνα παρά μήνα, αγνοώντας τις επιπτώσεις που μπορεί να έχουν οι αλλεπάλληλες διακοπές.

Από την αρχή της σεζόν ο χώρος του ποδοσφαίρου, και του αθλητισμού γενικότερα, έχει μετατραπεί σε εργαστήριο πειραμάτων με σωματεία, αθλητές και οπαδούς να παίρνουν το ρόλο του πειραματόζωου και να παραδίδονται στις ορέξεις των τρελών επιστημόνων της κυβέρνησης.  

Οι διακρίσεις ξεκίνησαν από νωρίς, καθώς η σεζόν στην Α’ Κατηγορία άρχισε με παρουσία οπαδών στις κερκίδες ίση με το 30% της χωρητικότητας των γηπέδων, ενώ στα γήπεδα των πιο μικρών κατηγοριών οι αγώνες παίζονταν με την παρουσία μόνο 300 οπαδών, λες και στα γήπεδα της Α’ Κατηγορίας υπάρχει κάτι στον αέρα που απωθεί τον κορωνοϊό.

Τα σωματεία των πιο χαμηλών κατηγοριών είχαν ήδη μειωμένα έσοδα από τον περασμένο Μάρτιο και το πρώτο κύμα του ιού. Όταν τα κρούσματα αυξήθηκαν, στις αρχές Νοεμβρίου, η κυβέρνηση αποφάσισε αρχικά να διεξάγονται όλοι οι αγώνες των μικρών κατηγοριών κεκλεισμένων των θυρών, και από ένα σημείο και μετά διέκοψε τα πρωταθλήματα και άφησε ποδοσφαιριστές, προπονητές, γυμναστές, φυσιοθεραπευτές και υπαλλήλους στο έλεος. Χωρίς προπονήσεις, χωρίς δουλειά και χωρίς έσοδα.

Αφού είδαν ότι τα μέτρα τους δεν έχουν νόημα, αποφάσισαν να επαναρχίσουν τα πρωταθλήματα. Παίχτηκε ξανά μπάλα για ένα μήνα και μετά ξανά διακοπή μέχρι τις 31 Ιανουαρίου, όπως λένε. Τώρα αν υπάρχει άνθρωπος που πιστεύει ότι δε παραταθεί το lockdown, να μας πει σε πιο συννεφάκι ζει για ν’ ανεβούμε κι εμείς.

Και ξανά διακοπή, ξανά αβεβαιότητα, μπήκαμε ξανά σε μια περίοδο αναμονής και προσμονής. Κανείς δεν έχει ιδέα τι θα γίνει με το πρωτάθλημα, οι κεφαλές κόβουν και ράβουν μόνες τους. Ήδη αποφασίστηκε αυθαίρετα η διαβάθμιση δύο ομάδων από την πρώτη κατηγορία αντί τεσσάρων όπως ήταν να γίνει αρχικά. Μέχρι και σκέψεις για οριστική ακύρωση των πρωταθλημάτων των μικρών κατηγοριών γίνονται και τρέμω στην ιδέα του τι επιπτώσεις θα έχει αυτό στα σωματεία και στους ποδοσφαιριστές.

Το κερασάκι στην τούρτα σε όλη αυτή την εγκληματική διαχείριση του αθλητισμού εν καιρώ πανδημίας μπήκε προχθές, με το δημοσίευμα του Super Sport FM, που αποκάλυψε ότι ομάδες από το εξωτερικό έρχονται στην Κύπρο για χειμερινή προετοιμασία, εν μέσω πανδημίας και lockdown, και μάλιστα έχουν προγραμματισμένα φιλικά με κυπριακές ομάδες των πιο μικρών κατηγοριών!

Για να αντιληφθούμε τι γίνεται, ενώ οι ομάδες της Β’, της Γ’, της Επίλεκτης και του Αγροτικού, όχι μόνο δεν μπορούν να παίξουν μεταξύ τους αλλά δεν μπορούν ούτε καν να προπονούνται κανονικά, παρά μόνο σε τετράδες, επιτρέπεται να έρχονται ομάδες από το εξωτερικό, να ενοικιάζουν γήπεδα, να προπονούνται κανονικά και να παίζουν φιλικά με κυπριακές ομάδες οι οποίες, όμως, δεν μπορούν να παίξουν τους αγώνες τους στα δικά μας πρωταθλήματα! Ο ορισμός της παράνοιας!

Βέβαια, αν το καλοσκεφτεί κάποιος, καμιά παράνοια δεν υπάρχει στις αποφάσεις της κυβέρνησης για το ποδόσφαιρο. Όπως χειρίστηκαν την πανδημία γενικότερα, έτσι χειρίστηκαν και το ποδόσφαιρο. Όπως άνοιξαν τα αεροδρόμια το καλοκαίρι για να βγάλουν λεφτά οι ξενοδόχοι, όπως δεν ενίσχυσαν το σύστημα υγείας, όπως έκλεισαν τις μικροεπιχειρήσεις και άφησαν ανοικτά τα πολυκαταστήματα, όπως τώρα τα ξενοδοχεία έμειναν ανοικτά για τους τουρίστες μόνο, έτσι και με το ποδόσφαιρο. Μπορούν να παίξουν μόνο οι ομάδες της πρώτης κατηγορίας που αποφέρουν κέρδη από τα τηλεοπτικά και τις χορηγίες και οι ομάδες του εξωτερικού που αποφέρουν κέρδη από τη διαμονή στα ξενοδοχεία και τα ενοίκια των γηπέδων.

Στ’ αρχίδια μας για τους ποδοσφαιριστές των μικρών κατηγοριών που λαγκοδέρνονται από το πρωί στα χωράφια που ονομάζετε γήπεδα, μετά πάνε στις δουλειές τους και ξανά το απόγευμα πίσω στα… χωράφια να κάνουν προπόνηση για να παίξουν την Κυριακή μπάλα. Γραμμένους τους έχουμε τους προπονητές και τους γυμναστές που εργάζονται στις χαμηλές κατηγορίες, ούτε που μας νοιάζει αν ζουν τις οικογένειες τους από το ποδόσφαιρο και τώρα τους στερούμε το μοναδικό τους εισόδημα.

Βλέπετε, στις μικρές κατηγορίες δεν έχουμε ούτε τηλεοπτικά, ούτε μεγάλους χορηγούς που φέρνουν ρευστό στα ταμεία. Οι ομάδες των μικρών κατηγοριών δεν έρχονται από το εξωτερικό και δεν νοικιάζουν πλουσιοπάροχα γήπεδα και εγκαταστάσεις, οι ποδοσφαιριστές δεν αμείβονται με τις χιλιάδες της πρώτης κατηγορίας.

Στις μικρές κατηγορίες οι ποδοσφαιριστές κάνουν αυτό που αγαπάνε. Παίζουν μπάλα και ματώνουν στο χορτάρι για την ομάδα τους και για τον κόσμο της. Οι παράγοντες προσπαθούν με νύχια και με δόντια να κρατήσουν ζωντανά τα σωματεία τους, αυτό που τους ενώνει με την κοινότητα και τον κόσμο της περιοχής τους. Οι μικρές κατηγορίες είναι το ποδόσφαιρο του εργάτη, του κτίστη, του μεροκαματιάρη, είναι το ποδόσφαιρο του Λαού και της εργατικής τάξης, το ποδόσφαιρο όπως ήταν πριν το αλλοιώσουν οι χορηγοί, τα τηλεοπτικά και το στοίχημα.

Και αυτό είναι ανεπίτρεπτο στον ακραίο καπιταλισμό που ζούμε. Είναι ανεπίτρεπτο να συμβαίνει αυτό στη χώρα των διαβατηρίων και των πύργων, στη χώρα της μίζας και του ρουσφετιού, στη χώρα της διαφθοράς και της σήψης, είναι ανεπίτρεπτο για την κυβέρνηση που μας κλείνει το μάτι πίνοντας κρασί και τρώγοντας μηλόκρεμα.

Απαγορεύεται το αγνό και το αυθεντικό, απαγορεύεται ό,τι δεν αποφέρει κέρδος, δε θα παίξεις μπάλα ρε στην τρίτη κατηγορία, εσύ στο αγροτικό δε θα προπονηθείς, τι με νοιάζει ρε εμένα αν ζεις την οικογένεια σου από το ποδόσφαιρο, τι με νοιάζει αν το αγαπάς, να βρεις κάτι άλλο ν’ αγαπάς, πιο κερδοφόρο, και καλύτερα να μην αγαπάς τίποτα αν με ρωτάς, δε μου φέρνεις εκατομμύρια, είσαι και βάρος στην οικονομία, είσαι κακός βραχνάς στο payroll, πού να σου δίνω rapid tests κάθε βδομάδα, δεν μπορώ, δε βγαίνω.

Πού να ασχολούμαι τώρα με το ποδόσφαιρο, με τον αθλητισμό, το θέατρο, τους καλλιτέχνες και τον πολιτισμό. Εδώ υπάρχουν άλλες δραστηριότητες, πιο κερδοφόρες. Τι μ’ ενδιαφέρει αν καλλιεργείται το πνεύμα, δε θέλω πολίτες ξύπνιους που να καταλαβαίνουν τι γίνεται. Άβουλα όντα θέλω, να με χειροκροτούν όταν κλέβω, όταν κάνω σκάνδαλα, όταν τρώω μίζες, να με θεωρούν άμωμο και αμόλυντο και να κατηγορούν τους εαυτούς τους για όλα τα κακά που παθαίνουν.

Θυσίασαν τα πάντα στο βωμό του εύκολου χρήματος, τσιμεντώσαν τις πόλεις για να κτίσουν πύργους και ουρανοξύστες, έκτισαν τις παραλίες και τις προστατευόμενες περιοχές για να έχουν οι καταζητούμενοι επαύλεις ν’ αγοράζουν για να πάρουν το διαβατήριο τους, διέλυσαν την υγεία και την παιδεία για να ευημερούν οι αριθμοί, κατάστρεψαν τις μικρές επιχειρήσεις για να γιγαντώσουν τα πολυκαταστήματα και τα malls και τώρα διαλύουν τις μικρές κατηγορίες και αφήνουν μόνο την πρώτη που τους φέρνει εύκολο χρήμα.

Η κατάσταση θυμίζει κάτι θεωρίες συνωμοσίας που λένε ότι είμαστε κλεισμένοι σε μια μεγάλη γυάλα και στέκονται από πάνω και μας παρακολουθούν εξωγήινοι τρώγοντας ποπκόρν και κάνοντας χάζι με τα χάλια μας, σαν να παρακολουθούν κωμωδία στο σινεμά, ή τον παλιάτσο που προσπαθεί μάταια να κάνει τους θεατές του τσίρκου να γελάσουν με τις γκριμάτσες του.

Έχετε αποτύχει παταγωδώς σε όλα. Ό,τι κληθήκατε να διαχειριστείτε το διαλύσατε, παιδεία, υγεία, κοινωνία, οικονομία, αθλητισμό, τα πάντα. Μόνη σας έγνοια πώς να αυξήσετε τα κέρδη σας και πώς να μείνετε κολλημένοι στην καρέκλα της εξουσίας.Μόνο που, εάν έτσι όπως κάθεστε στην καρέκλα, σηκώσετε τα κεφάλια σας, θα δείτε τον πάτο να σας κοιτάζει από ψηλά…

*Η παρούσα στήλη εκφράζει ΜΟΝΟ τον αρθρογράφο και σε καμία περίπτωση το Σωματείο ΑΛΣ ΟΜΟΝΟΙΑ ή τη σελίδα www.olaomonoia.com

Comments are closed, but trackbacks and pingbacks are open.