Πολιτιστικό για βία στους αθλητικούς χώρους

Αναλυτικά η ανάρτηση

ΒΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΘΛΗΤΙΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΚΑΙ ΚΑΡΤΑ ΦΙΛΑΘΛΟΥ

Τα τελευταία επεισόδια βίας στους αθλητικούς χώρους επανέφεραν στη συζήτηση πολλά ζητήματα που άπτονται της διαχείρισης και αντιμετώπισης του φαινομένου. Για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε το συγκεκριμένο ζήτημα, όμως, πρέπει πρώτα να ξεκινήσουμε με ορισμένες παραδοχές.

Κατά τον ίδιο τρόπο που υπάρχουν εντός της κοινωνίας ευρύτερα φαινόμενα βίας και παραβατικής συμπεριφοράς, υπάρχουν και περιστατικά βίας στους αθλητικούς χώρους. Αυτό δεν είναι κάτι καινούριο στην Κύπρο. Ούτε αποτελεί κάποια κυπριακή ιδιαιτερότητα, ένα κυπριακό δηλαδή φαινόμενο και μόνο.

 

Μια ακόμη σημαντική παραδοχή που πρέπει να γίνει χωρίς φόβο και πάθος είναι ότι η κάρτα οπαδού που παρουσιάστηκε ως πανάκεια για επίλυση του ζητήματος έχει αποτύχει, ή τουλάχιστον δεν έδωσε αυτό που αναμενόταν να δώσει.

Σαφέστατα το ζήτημα της βίας και των επεισοδίων απαιτεί αντιμετώπισης από την πολιτεία. Κατά τη γνώμη μας, όμως, οι πλείστες προσεγγίσεις και λύσεις που προτείνονται είναι αποσπασματικές και κατά βάση έχουν χαρακτήρα κατασταλτικό. Είναι προφανώς κατανοητή η ανάγκη να παρθούν και άμεσα μέτρα, αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει εις βάρος μια ολιστικής και κυρίως ορθής προσέγγισης που να λαμβάνει υπόψη όλες τις πτυχές του ζητήματος.

Οι περισσότερες λύσεις που προτείνονται στον δημόσιο διάλογο τείνουν να είναι μυωπικές, αφού, έστω και αν δεν το παραδέχονται, ξεκινούν με την υπόθεση ότι βία υπάρχει μόνο στους αθλητικούς χώρους. Η βία, όμως, αποτελεί εγγενές στοιχείο των κοινωνιών. Σταδιακά, μάλιστα, η βία γίνεται ολοένα και πιο αποδεκτή ως μέσο επίλυσης διαφορών. Έχει κανονικοποιηθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε να εκφράζεται παντού: στο σπίτι, στο σχολείο, στο οδήγημα, στην έξοδο, στα μνημόσυνα, κτλ. Δεν μπορεί η λύση να είναι κλείνουμε τα γήπεδα επειδή υπάρχουν περιστατικά βίας. Στα σχολεία, δυστυχώς, υπάρχει καθημερινά βία πολλών μορφών. Να τα κλείσουμε και αυτά; Να κλείσουμε και τις εκκλησίες το Πάσχα που έχουμε κάθε χρόνο περιστατικά με κροτίδες που έχουν οδηγήσει πλείστες φορές σε ακρωτηριασμούς και λαμπρατζιές που απειλούν κατοικημένες περιοχές;

Αν τα κοινωνικά προβλήματα και στη συγκεκριμένη περίπτωση τα προβλήματα στον χώρο του αθλητισμού και του ποδοσφαίρου ειδικότερα, λύνονταν μόνο με κατασταλτικά μέτρα θα είχαν λυθεί εδώ και δεκαετίες, αφού αυτή είναι η εύκολη καταφυγή πολλών κυβερνήσεων σε Κύπρο, Ελλάδα και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Στον χώρο του αθλητισμού και του ποδοσφαίρου ειδικότερα, το μέτρο των κεκλεισμένων των θυρών αγώνων εφαρμόζεται επίσης εδώ και χρόνια, χωρίς να έχει σταματήσει τη βία. Μέτρα όπως αυτά αποτελούν συλλογική τιμωρία για πράξεις ορισμένων ατόμων. Αποτελεί περισσότερο έκφραση αδυναμίας της πολιτείας να επιλύσει το ζήτημα παρά ένδειξη σωστής και επιτυχούς αντιμετώπισης του.

Είναι, λοιπόν, κατά τη γνώμη μας μυωπική η όποια προσέγγιση επικεντρώνεται μόνο σε μέτρα καταστολής. Μέτρα τα οποία το μόνο που κατάφεραν όπου εφαρμόστηκαν ήταν να επιταχύνουν την εμπορευματοποίηση του ποδοσφαίρου, να αυξήσουν τις τιμές των εισιτηρίων σε επίπεδα που να μπορούν να πηγαίνουν μόνο πολύ ευκατάστατα άτομα και να μεταφέρουν τη βία σε άλλα σημεία της κοινωνίας και σε άλλα σημεία του αθλητισμού. Αυτό δεν είναι επίλυση του προβλήματος αλλά κρύψιμο του κάτω από το χαλί.

Εξίσου μυωπική είναι και η προσέγγιση που θεωρεί ότι μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τη βία που είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο και εκδηλώνεται σε όλα τα πεδία κοινωνικής δράσης του ανθρώπου, με νομοθεσίες και μέτρα μόνο σε ένα πεδίο, εν προκειμένω στον αθλητισμό και στο ποδόσφαιρο. Η αντιμετώπιση της βίας είτε στους αθλητικούς χώρους, είτε εντός της οικογένειας, είτε στα σχολεία, απαιτεί ολοκληρωμένες παιδαγωγικές προσεγγίσεις με πολυδιάστατο χαρακτήρα. Θα υπάρχουν βέβαια και μέτρα καταστολής, αλλά όχι ως προμετωπίδα και όχι ως το βασικό ή μοναδικό πολλές φορές στοιχείο αντιμετώπισης αυτών των συμπεριφορών.

Όσον αφορά στην κάρτα φιλάθλου που αποτελεί σημαντικό στοιχείο της όλης συζήτησης πιστεύουμε ότι αφού δεν υπάρχει πρόθεση να καταργηθεί μπορεί να αναθεωρηθεί ως προς την πτυχή της έκδοσης της και του κάτοχου του μητρώου. Αντί του ΚΟΑ να μεταφερθεί η ευθύνη τήρησης του μητρώου στα σωματεία. Τα οποία βέβαια να καταστούν και υπεύθυνα όχι απλώς για την τήρηση του, αλλά και για την συμπεριφορά των φιλάθλων τους στα γήπεδα. Σε αυτή τη διαδικασία θεωρούμε ότι εκτός από τις διοικήσεις των σωματείων θα μπορούσαν (επιβάλλεται καλύτερα) να γίνουν μέτοχοι και οι οργανωμένοι οπαδοί. Αυτό θα τους καταστήσει μέρος της λύσης του προβλήματος με ευθύνη τήρησης και συμμόρφωσης των συμφωνηθέντων.