Biancoverde: Τι ‘ναι αυτό που μας ενώνει;

«Τι ‘ναι αυτό που μας ενώνει, μας χωρίζει, μας πληγώνει» έγραψε ο Φίλιππος Πλιάτσικας και τραγούδησαν οι Πυξ Λαξ (και τραγουδούν ακόμα στις «τελευταίες» τους συναυλίες). Κρατήστε μόνο το πρώτο κομμάτι του στίχου και πάμε στο ποδοσφαιρικό. Τι είναι αυτό που μας ενώνει με την ομάδα μας και μας έκανε να δεθούμε μαζί της, γιατί ρε γαμώτο διάλεξα αυτήν και όχι κάποια άλλη; Τι είναι αυτό που μας έκανε να πούμε «εδώ είμαστε, αυτή την ομάδα θα υποστηρίζω, αυτή θα είναι η αρρώστια μου για το υπόλοιπο της ζωής μου, σ’ αυτό το πέταλο θέλω να πεθάνω»; Δεθήκαμε από την πρώτη στιγμή μαζί της ή πέρασε καιρός και στιγμές για να δεθούμε; Και πώς διάολο μπορούν κάποιοι να υποστηρίζουν φανατικά (όχι απλά να συμπαθούν, αυτό είναι άλλο πράγμα) μια οποιαδήποτε ομάδα του εξωτερικού, μια ομάδα που μπορεί να μην έχουν κανένα απολύτως κοινό μαζί της;

Σήμερα ήταν μια από τις λίγες φορές που σοβαρευτήκαμε στο group chat της «παρέας της μάππας» (για κανένα μισάωρο, μη φανταστείτε). Έπεσε συζήτηση για τις ξένες ομάδες, τα ξένα πρωταθλήματα, τους ποδοσφαιριστές και το κατά πόσον συνδέονται με τη φανέλα και την ιστορία της ομάδας που παίζουν και κατά πόσον συνδέονται επίσης με τον κόσμο της ομάδας. Και πάνω στη συζήτηση ένας φίλος ρίχνει την κουβέντα της ημέρας. Μάλλον, του μήνα. Ή μάλλον, των τελευταίων δύο χρόνων άνετα. «Μετά που είδαμε τα τελευταία χρόνια τι σημαίνει ΟΜΑΔΑ, πως μπορεί κάποιος που εμάς να πει ότι εννά πάει να δει άλλη ομάδα;».

Ναι ρε φίλε. Είμαστε ομάδα. Πόσες έννοιες, πόσες εικόνες και πόσες αναμνήσεις μπορεί να περικλείει αυτή η λέξη. Ομάδα. Η ομάδα μας. Η ΟΜΟΝΟΙΑ. Η ΟΜΟΝΟΙΑ του Λαού. Ομάδα με παίκτες και τεχνικό τιμ που ξέρουν και τιμούν την ιστορία του Σωματείου, με ποδοσφαιριστές που είναι πρώτα οπαδοί και μετά παίζουν μπάλα, που όταν είναι εκτός αποστολής κάθονται μαζί μας στην κερκίδα, αρκετοί από αυτούς μεγάλωσαν στη Θύρα 9, κάθονταν Βόρεια στο ΓΣΠ, έρχονταν και έρχονται ακόμα στον κεντρικό να πιούν μια μπύρα και να τα πουν με τον κόσμο.

Ομάδα με διοίκηση που προέρχεται από τον κόσμο, που είναι κι αυτοί οπαδοί της, που είναι κι αυτοί στα τσιμέντα μαζί μας κάθε σαββατοκύριακο και φωνάζουμε τα ίδια συνθήματα και όχι στα άψυχα boxes να βλέπουν την ομάδα από ψηλά σαν παράγοντες, ομάδα στην οποία οι οπαδοί συμμετέχουν έμπρακτα και σταθερά στα κοινά, λαμβάνουν αποφάσεις, ψηφίζουν, εκλέγουν και εκλέγονται, είναι μέρος της όλης διαδικασίας και όχι πελάτες και μαριονέτες του οποιουδήποτε μεγιστάνα επιχειρηματία.

Πήρε πρωτάθλημα στην Αγγλία η Λίβερπουλ, φέτος, μετά από 30 χρόνια, ενώ η Μάντσεστερ προσπαθεί να βγει 4^η με το ζόρι για να παίξει Τσάμπιονς Λιγκ του χρόνου. Κανονικά θα έπρεπε να αφρίζω από το κακό μου, πήραν πρωτάθλημα μετά από 30 χρόνια κι εμείς βολοδέρνουμε, όμως τίποτα. Ούτε που ασχολήθηκα με την Πρέμιερ Λιγκ, ούτε με ένοιαξε, ζήτημα αν παρακολούθησα 4-5 παιχνίδια μέσα στη σεζόν. Στην Ελλάδα, ο ΠΑΟΚ έκανε μια τραγική χρονιά, αποκλείστηκε στην Ευρώπη από τα προκριματικά και ο μισητός αντίπαλος, ο Ολυμπιακός, πήρε άνετα το πρωτάθλημα και πολύ πιθανόν να πάρει και το κύπελλο. Ε, και; Ποιος ασχολείται με την ελληνική σούπερλιγκ; Ούτε οι Έλληνες δεν ασχολούνται μαζί της, θα χαλαστώ εγώ;

Έχασε η ΟΜΟΝΟΙΑ από την Πέγεια εκτός, κερδίσαμε δύσκολα την Πύλα στην έδρα μας και μετά Χ με τον Φοίνικα στην Πόλη Χρυσοχούς. Και δως του το άγχος και οι αϋπνίες και η αγωνία και οι αναλύσεις με τους φίλους, «θα ανεβούμε ρε, έχουμε ομαδάρα, κοιλιά κάνουμε ρε, χαλάρωσε». Κερδίζουμε την ΑΠΕΑ εντός και καπάκι την ΑΠΕΠ στην Κυπερούντα με επιβλητική εμφάνιση και δείχνουμε ποιος είναι το αφεντικό και είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο. Τρέχουμε ένα τρομερό σερί νικών, όλα τέλεια, μας το σταματά ο Εθνικός στα Λατσιά με ισοπαλία, να και πάλι το σκουλήκι να τρώει τα σωθικά μου, όχι για πολύ όμως καθώς η ομάδα ανακάμπτει και τρέχουμε ακόμα ένα σερί νικών που μας το σταμάτησε ο κορωνοϊός, αλλιώς κανείς άλλος δε θα μπορούσε να το κάνει.

Και μετά η ψυχοφθόρα διακοπή, κορωνοϊός, καραντίνα, κρούσματα, θανάτοι, lockdown, SMS, ρουφιάνοι, πρόστιμο, χαλάρωση των μέτρων, μετράμε ήδη πέντε μήνες χωρίς μπάλα, αν βάλουμε και το κεκλεισμένων με τον Φοίνικα αμέσως πριν τη διακοπή, και είμαστε σε κατάσταση παράκρουσης. Θα το πάθαινα αυτό για οποιαδήποτε άλλη ομάδα στον κόσμο; Η απάντηση είναι «όχι».

Τι έχω να με δένει με τη Μάντσεστερ; Τίποτα. Τι έχω να με δένει με τον ΠΑΟΚ; Ελάχιστα. Τι έχω να με δένει με την ΟΜΟΝΟΙΑ; Πολλά. Πάρα πολλά. Τα πάντα. Μας δένουν οι αμέτρητες ώρες στα τσιμέντα, οι Κυριακές στο γήπεδο, τα ατέλειωτα χιλιόμετρα που γράψαμε για πάρτη της στα πιο απομακρυσμένα χωριά της Κύπρου, τα χιλιόμετρα που θα γράψουμε τα επόμενα χρόνια και που θα γράφουμε μέχρι να πεθάνουμε, οι εκδρομές στην Κακοπετριά κάθε δεύτερη βδομάδα την πρώτη ιστορική χρονιά, τα gps που βάλαμε για να πάμε στο ΘΟΪ, στο Παλιομέτοχο, στην ΠΑΕΕΚ, στον ΑΟΛ Λακατάμιας, στο Ακάκι και στην Αραδίππου.

Μας δένουν τα συνθήματα που φωνάξαμε στα γήπεδα, οι πανηγυρισμοί στα γκολ και τα νεύρα στις χαμένες ευκαιρίες, το ξύπνημα των αναμνήσεων εκείνο το βράδυ στο Μακάρειο που κλειδώσαμε το πρωτάθλημα απέναντι στην Άμυνα, η βροχή που φάγαμε στον τελικό του κυπέλλου της Πανσόλειου απέναντι στην Πρόοδο, η γκρίνια και η απογοήτευση μετά από μια άνευ σημασίας ήττα στο Πρωταθλητριών αλλά και η υπόσχεση ότι θα ανεβούμε κατηγορία ο κόσμος να χαλάσει, η αγωνία για το ματς με τους Τρούλλους μπας και κινήσουν γη και ουρανό και πάρουν το ματς στα χαρτιά και πάει στράφι η χρονιά και οι κόποι των παικτών μας, διότι εντός γηπέδου δεν υπήρχε περίπτωση να χάσουμε, εκείνο το ένα λεπτό που χρειάστηκε για να καθαρίσουμε το ματς στο Τσίρειο με τον Σπάρτακο και ο πανικός που ακολούθησε.

Μας δένουν τα Σάββατα στο γήπεδο της ΠΑΕΕΚ, οι παρέες που κάναμε σε όλο αυτό το ταξίδι, η ιεροτελεστία που ακολουθούμε πιστά πριν και μετά από κάθε ματς, οι εκδρομές στην Πέγεια, στην Πόλη, στην Κυπερούντα, στην Κοράκου, στις Βρυσούλλες, στην Πύλα, οι αγκαλιές και τα φιλιά στο γκολ του Τζιωνή στην Αγλαντζιά, η παράνοια στο 0-2 του κυπέλλου με τον Εθνικό που το κάναμε 3-2 και περάσαμε, η ατμόσφαιρα στο εντός με την Πέγεια που έπνιξε τους αντιπάλους και δεν τους επέτρεψε ούτε καν να σκεφτούν ότι θα μας έπαιρναν βαθμό, η επιμονή μετά από κάθε χαμένη ευκαιρία και η υπόσχεση ότι η επόμενη θα είναι γκολ, το πείσμα μετά από κάθε άσχημο αποτέλεσμα και η υπόσχεση ότι το επόμενο θα είναι νίκη, το ομαδικό πνεύμα εντός και εκτός γηπέδου και η υγεία που βγάζει η ομάδα.

Μας δένουν οι αγκαλιές των παιχτών μετά από κάθε γκολ, ο τερματοφύλακας που τρέχει από το τέρμα του στην περιοχή του αντιπάλου να πανηγυρίσει μαζί με τους συμπαίκτες του, η αγκαλιά όλης της ομάδας και το «ΟΜΟΝΟΙΑ ΛΑΟΣ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ» στο τέλος κάθε ματς, η αριστερή γροθιά που υψώνει όλο το γήπεδο μαζί.

Η κίνηση του Δήμου να υποκλιθεί στον κόσμο στο γκολ που έβαλε στο πρώτο ματς με τον Τριπτόλεμο στο Παλιομέτοχο, τα νεύρα και το κλάμα των παιχτών μετά την ήττα από το Φρέναρος στα πέναλτι σ’ ένα άτυπο ματς, ο Γιώργος με τον Πάρη που πανηγυρίζουν σαν μικρά παιδιά το γκολ που δημιούργησε ο πρώτος και έβαλε ο δεύτερος απέναντι στους Τρούλλους, ο Στέφανος που έπαιξε τραυματίας με ενέσεις απέναντι στον Σπάρτακο διότι δε χάνεις τέτοιο ματς ρε γαμώτο, η κίνηση του Κώτσιου που σηκώνει τα χέρια του για να ξεσηκώσει την κερκίδα και τους συμπαίκτες του στο ματς με τον Εθνικό στο κύπελλο, ο Μίλτος που πήρε τον τηλεβόα μετά το ματς με την Πέγεια και έδωσε το σύνθημα στον κόσμο.

Είναι στιγμές που σε δένουν με την ομάδα σου, μικρές στιγμές που μπορεί να μη διαρκούν πάνω από μερικά δευτερόλεπτα και που μπορεί την ώρα που συμβαίνουν να μην τις αντιλαμβάνεσαι καν και να τις ζεις μηχανικά, αλλά όταν τις φέρεις στο μυαλό σου αργότερα καταλαβαίνεις ότι ήταν σημαντικές, ότι σε έκαναν να κολλήσεις περισσότερο, ότι σε έκαναν να νοιώσεις ακόμα πιο δική σου αυτή την ομάδα, ακόμα πιο οικογένεια, να νοιώσεις ακόμα πιο σίγουρος για την επιλογή που έκανες, για τον δύσκολο δρόμο που τράβηξες.

Είναι στιγμές, πολλές στιγμές, αμέτρητές, που δε χωράνε να γραφτούν σε κανένα χαρτί, που δε μπορεί να τις γράψει καμιά πένα και κανένα πληκτρολόγιο, στιγμές που, η κάθε μια ξεχωριστά, έβαλαν το δικό τους λιθαράκι στο να κατασταλάξεις και να καταλάβεις ότι αυτή την ομάδα θα υποστηρίζεις. Διότι μπορεί να συμπαθείς τη Λίβερπουλ και τη Μάντσεστερ, να σου αρέσει ο ΠΑΟΚ, ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός, η ΑΕΚ, η Μπαρτσελόνα και η Ρεάλ αλλά η καρδιά σου χτυπά μόνο για μια. Αυτή η ιδέα που αγάπησες από μικρό παιδί, που δέθηκες μαζί της, που χάρηκες στις χαρές και έκλαψες στις λύπες κι ας ήταν πάντα οι λύπες πολλαπλάσιες από τις χαρές, κι ας σε πότιζε συνέχεια φαρμάκια, γι’ αυτό δέθηκες μαζί της, εξάλλου οι νίκες δημιουργούν φιλάθλους και οι ήττες οπαδούς.

Μπορώ να γράφω για ώρες και για μέρες για την αγάπη που της έχουμε και είμαι σίγουρος ότι κι εσείς μπορείτε να διαβάζετε για ώρες και για μέρες γι’ Αυτήν. Την ίδια τρέλα κουβαλάμε άλλωστε, έχουμε μέσα μας το ίδιο μικρόβιο, τον ίδιο ιό και κανείς επιστήμονας, σε κανένα εργαστήριο, όσα πτυχία και να έχει δεν κατάφερε να βρει φάρμακο και ούτε πρόκειται να βρεθεί ποτέ.

Μια λέξη. Εφτά γράμματα. Άπειρες στιγμές. Αμέτρητες. Ατέλειωτες.

Μια ζωή. Και δεύτερη. Και τρίτη. Και όσες ζήσουμε. Και όσες δε ζήσουμε.

Ο Μ Ο Ν Ο Ι Α.

ΥΓ. Έρχεται μια καταπράσινη εβδομάδα με πολλές εκδηλώσεις. Ξεκινάμε με την ανοικτή συνάντηση για ενημέρωση για τη διαχειριστική εταιρεία του ιδιόκτητου προπονητικού κέντρου του Σωματείου μας, την Τετάρτη στις 20:00 στο Κτήμα Ονειράμα στην Κοφίνου. Συνεχίζουμε με την ανοικτή προπόνηση την Παρασκευή. Από τις 18:30 μαζευόμαστε στο γήπεδο της ΠΑΕΕΚ, με μουσικές, φουσκωτά, παλμό και τραγούδι. Η προπόνηση ξεκινά στις 20:00. Και κλείνουμε την εβδομάδα μας με το καταπράσινο Beach Party της Θύρας 9 στο Μενεού το Σάββατο στις 19:00. Είσοδος €5 με ένα ποτό. Η παρουσία όλων μας στις εκδηλώσεις είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητη. Είναι οι στιγμές που λέγαμε που μας δένουν με την ομάδα μας.

ΥΓ2. Αφήστε μας να πάμε γήπεδο να μεν σας πάρει ο θκιάολος…