Πρώτη επίσκεψη στο Μακάρειο

Ο Ηλίας από τους Las Manzanas Podridas, μοιράστηκε μια ιστορία μαζί μας από τα παλιά, τα χρόνια του Μακαρείου, της Ομόνοιας και της δεκαετίας του 80′.  

– “Κάπου στα μέσα προς τέλη της δεκαετίας του 80’ σε ένα οικογενειακό τραπέζι, λλία λεπτά μετά που ετέλειωσε το φαί, οι αρσενιτζοί αρκέψαν -ως συνήθως – έντονη κουβέντα για την μάππα. Τζιαι άμμαν μιλούμε για μάππα, εννοούμε Ομόνοια. Ο πιο φωνακλάς που ούλλους πάντα ο παπάς μου, τζιαι ειδικά όταν μιλά για μάππα πιάνει τρελές εντάσεις! Εγώ, έκλεισα εν έκλεισα τα πέντε (ακριβώς όσο εν ο γιός μου τωρά), λλίο παρακάτω με μια κόλλα τζιαι χρωματιστά, να ποσκολιούμε να περάσει η ώρα για να πάμε στο σπίτι μας. Σε μια ανύποπτη φάση, σαν εμιλούσαν για μάππα, ήρταν κατα πάνω μου. Ρωτά με ο ένας ο θείος:

-“Ρε Ηλία, ξέρεις κανένα παίχτη της Ομόνοιας ρε;”

Ο παπάς μου εξεροκατάπιεν γιατί έστω τζι αν ήταν άρρωστος Ομονοιάτης, ποττέ εν μου έκαμνε πλύση εγκεφάλου με πράματα της μάππας. Αφήννεν με να πάρω το δρόμο μου μόνος μου. Τζιαι αγχώθηκε στο ενδεχόμενο να μεν έχω ιδέα που παίχτες τζιαι να φάει καζούρα που τους άλλους. Εγώ χωρίς να ξαπολύσω τα χρωματιστά απάντησα

-“Ε, εν ο Χαρίτου ο πορτάρης, ο Ευαγόρας, ο Τσίκκος, ο Πέτσας, ο Μαυρής, ο Σάκης, ο Ξιούρουππας, ο Σαββίδης…”

Επαλαβώσαν ούλλοι, αρκέψαν τα “Μπράβο ρε Ηλία!” τζιαι ίσια επετάχτηκεν ο παπάς μου τζιαι λαλεί μου με την επιβλητική φωνή του:

-“Σάββατο πάμε γήπεδο!”.

Οι μέρες δεν επερνούσαν. Λλίο το άγχος, λλίο η ανυπομονησία, έκαμνεν την καρδιά μου να φακκά σαν την πελλή. Η Ομόνοια που άκουα που το ράδιο τζιαι που εθωρούσα στα στιγμιότυπα της τηλεόρασης, η Ομόνοια που έβλεπα κάθε Κυριακή στα πρωτοσέλιδα των αθλητικών εφημερίδων, ήταν τόσο κοντά στο να μπει στη ζωή μου. Τζιαι τελικά εξημέρωσε το Σάββατο! Εγώ εν είχα ιδέα που εν το γήπεδο, πόσο μακριά εν η Λευκωσία, με ποιάν ομάδα παίζουμε κτλ. Η έννοια μας ήταν να μας πάρει στο γήπεδο το αυτοκίνητο του παπά μου, ένα παλιό Ford που συνήθως έβραζεν όταν έκαμνεν αποστάσεις τζιαι εγύρναμεν του νερό να κρυάνει. Άγχος πάνω στο άγχος, λλίο για την μάππα, λλίο για το αυτοκίνητο, τελικά εκαταφέραμεν τα τζιαι εφτάσαμε.

Επαρκάραμε ποτζεί στην κρατική έκθεση τζιαι κατεβαίνοντας που το αυτοκίνητο, ο παπάς μου έδυσεν μου μια σιάρπα της Ομόνοιας στο ένα χέρι τζιαι εκρατούσεν με που το άλλο. Έτσι, εξεκινήσαμε πεζοπορία για το γήπεδο που εφαίνετουν μιτσή τζιαι μακρινό, όμως βήμα βήμα εμεγάλωνεν πολλά! Ο κόσμος εμαζέφκετουν κατα εκατοντάδες, τζιαι ώσπου εκοντέφκαμεν της εισόδου ήταν σιηλλιάες! Ο παπάς μου έπιασεν με στους ώμους του για να μεν τσιλλιθώ στην κοσμοσυρροή της εισόδου, τζιαι μόλις εμπήκαμε μέσα εκατέβασεν με για να φκούμε κάτι σκαλιά.  Εφκήκαμε τα σκαλιά τζιαι σε λλία δευτερόλεπτα άλλαξεν η ζωή μου για πάντα! Μια εικόνα μαγική! Είδα το γήπεδο που ψηλά, τους παίχτες της Ομόνοιας να κάμνουν ζέσταμα, σιηλλιάες κόσμο στην κερκίδα, τζιαι άλλες τόσες σιηλλιάες έξω που ερκούνταν, συνθήματα, σιάρπες, σημαίες, πούλουκκους δεμένους στα κάτζελλα… ΧΑΜΟΣ! Τζιαι αργότερα έμαθα που τον παπά μου ότι εν ήταν ντέρπυ, ήταν ένα τυπικό παιχνίδι, αν δεν κάμνω λάθος με τον Άρη. Πως θα μπορούσα να ξεχάσω τι ένιωσα μέσα μου στο πρώτο γκολ που έζησα; Όταν ετέλειωσε το παιχνίδι επήαμε στο σπίτι σιγά σιγά, όμως το μυαλό τζιαι η ψυσιή μου εμείναν στο Μακάρειο. Μπορεί πλέον να μεν θυμούμαι λεπτομέρειες, όμως τζείνη την πρώτη αίσθηση τζιαι εικόνα εν θα την ξεχάσω ποττέ!

Για τα επόμενα χρόνια ο παπάς μου έπαιρνεν με στο γήπεδο αραιά, συνήθως σε παιχνίθκια με μιτσιές ομάδες, άλλωστε ήμουν πολλά μιτσής για να πηαίννω γήπεδο σε εποχές που όποτε εγινούνταν καφκάες ήταν πολλά επικίνδυνοι. Εχαρήκαμεν όμως θκυό κατακτήσεις κυπέλλου εντός γηπέδου, το 1988 στο Τσίρειο τζιαι το 1991 στο Μακάρειο! Ώσπου τζιαι ήρτεν ο Αυγουστος του 1992 που μου έκαμε δώρο το πρώτο μου εισιτήριο διαρκείας, το οποίο εσήμαινε ότι πλέον θα πηαίννω σε κάθε παιχνίδι. Ήταν η επίσημη έγκριση του παπά ότι ήμουν έτοιμος για το γήπεδο! Τζιαι τι μαγική χρονιά εθκιάλεξεν ο παπάς μου να μου κάμει έτσι δώρο! Εκτός που τα εντός έδρας παιχνίθκια, δεν εχάσαμε ούτε εκτός έδρας. Ήταν η πρώτη μου ολοκληρωτικά γεμάτη οπαδική χρονιά! Τζιαι ετέλειωσε με τον πιο μαγικό τρόπο! Κατάκτηση πρωταθλήματος στο δεύτερο μου σπίτι, το Μακάρειο Στάδιο το οποίο ήταν γεμάτο με 25,000 εκστασιασμένους Ομονοιάτες.

Τα χρόνια επερνούσαν, έμπαινα σιγά σιγά στην εφηβεία, η Ομόνοια άρκεψε να πιάνει ένα μικρό αγωνιστικό κατήφορο, χωρίς όμως να μειωθεί η εμβέλεια της. Εγώ τζιαμέ στην κερκίδα, στο ίδιο σημείο που είχα το εισιτήριο διαρκείας, στην ίδια καρέκλα για 8 χρόνια. Έχω να περηφανέφκουμε ότι δεν έχασα ούτε ένα παιχνίδι της Ομόνοιας στο Μακάρειο που το 1992 ως το 1999 που εμετακόμισεν η αγάπη μας σε άλλο σπίτι. Αξέχαστες στιγμές όπως τα παιχνίθκια με την Rapid Βιέννης, την Juventus, πεντάρες πάνω στους αιώνιους, νίκες σε ντέρπι, στιγμές, συναισθήματα, κερκίδες, μυρωθκιές, αναμνήσεις.

Που το 1999 που επήεν η Ομόνοια στο ΓΣΠ, επισκέφθηκε το Μακάρειο ορισμένες φορές ως φιλοξενούμενη, συνήθως μια φορά κάθε 2-3 χρόνια. Που 2-3 φορές τον μήνα, επήαιννα στο σπίτι μου μια φορά κάθε 2-3 χρόνια. Όμως όποτε επήαιννα είχα το ίδιο γαμημένο συναίσθημα, το ίδιο ρίγος με την πρώτη φορά που επαρπάτησα στα σκαλιά με τον παπά μου τζιαι είδα το γήπεδο τζιαι την Ομόνοια για πρώτη φορά.

Σιγά σιγά πολλά πράματα αρκέψαν να ξεθωριάζουν. Η ανιδιοτελής μου αγάπη για την Ομόνοια ήταν που τα λλία πράματα που δεν εξεθωριάσαν. Μετά που το Μακάρειο εγίνηκε έδρα ομάδων όπως την Δόξα ή τον Ολυμπιακό, είχα την ευκαιρία να το θωρώ 2 φορές τον χρόνο. Όμως καμιά επίσκεψη μου στο “πρώην” πλέον σπίτι μου δεν είχεν την μαγεία που είχε παλιά. Ώσπου τζιαι ήρτεν η 2^η μέρα του Φλεβάρη του 2019 τζιαι έμπηκα σε ένα γήπεδο περιμένωντας να έβρω ένα άψυχο κουγκρί τζιαι σπασμένες πλαστικές καρέκλες, όμως έμπηκα τζιαι ήβρα το σπίτι μου! Ένιωσα ξανά τζείνο το πράμα που ένιωθα παλιά! Ρίγος, ενθουσιασμό, εθυμήθηκα ξανά την κάθε γωνιά του γηπέδου ή της κερκίδας, λες τζιαι πρώτη φορά το είδα μετά που δεκαετίες. Λες τζιαι εξαναγνώρισα το γήπεδο που την αρχή ξανά! Τελικά το θέμα τόσα χρόνια δεν ήταν το άψυχο γήπεδο, αλλά η ψυχή της ομάδας που ακολουθείς! Οι στιγμές που ακολουθήσαν στο τέλος του παιχνιθκιού εταξιδέψαν με ξανά στην δεκαετία του 80’, με ούλλη την αγνότητα τζιαι ρομαντισμό που ενόμιζα ότι εχαθήκαν για πάντα κάτω που την σκόνη του χρόνου.

Τζείνην την χρονιά – Τραγούδι του Ηλία και των Las Manzanas Podridas για την Ομόνοια του 1992-93

Τζιαι πως τα έφερεν η μοίρα να επισκεφθώ ξανά το σπίτι μου στις 22 του Μάη του 2021 σε παιχνίδι που με νίκη η Ομόνοια έπιανε πρωτάθλημα τζιαι άνοδο! Το γεγονός ότι το παιχνίδι ήταν κεκλεισμένων των θυρών δεν ήταν αρκετό για να σταματήσει την πελλάρα μας να πάμε τζιαι να στήσουμε κερκίδα που έκαμεν χρόνια να ξαναζήσει το Μακάρειο. Συγκεκριμένα που το προηγούμενο δικό μας παιχνίδι! Το γκολ του Στουππή μπορώ να πω ότι επανηγύρισα το πιο έντονα που το γκολ του τελικού του 1991! Στην λήξη του συγκεκριμένου παιχνιθκιού έκλαψα που χαρά ακριβώς όπως στην λήξη του τελευταίου παιχνιθκιού του 1992-93!

Το Μακάρειο Στάδιο τελικά εν ακόμα το σπίτι μου. Ένα μεγάλο μέρος της ψυσιής μου έμεινε τζιαμέ στα τσιμέντα, όμως τελικά έχω τζι άλλη ψυσιή να αφήκω στα τσιμέντα του Μακαρείου. Τζιαι πως τα έφερε η μοίρα πάλε, να κάμνουμε ιστορική πρεμιέρα στην Β’κατηγορία, τρία χρόνια μετά που ανανεώσαμε το όνειρο μας, τρεις ανόδους τζιαι τρια πρωταθλήματα μετά, που αλλού; Στο σπίτι μου, το Μακάρειο!

Εγώ θα είμαι τζιαμέ που νωρίς να ζήσω τούτη την ιστορική μέρα, να θυμηθώ τα παλιά, αλλά κυρίως να γράψω νέες σελίδες αναμνήσεων τζιαι συναισθημάτων στο ολοπράσινο βιβλίο της ζωής μου.

Εν θέλω να λείπει κανένας που τα αδέρφια μου που τούτο το παιχνίδι! Πάμε να δείξουμε στους παίχτες μας ότι θα έχουν την στήριξη μας σε ούλλη την διάρκεια της χρονιάς! Πάμε να δώκουμε ακόμα μια όμορφη τζιαι ψυχωμένη παράσταση στο Μακάρειο Στάδιο, εμείς στην κερκίδα τζιαι οι παίχτες μας στο γήπεδο!

ΠΑΜΕ ΣΑΝ ΑΛΛΟΤΕ, ΠΑΜΕ ΣΑΝ ΠΑΝΤΟΤΕ!“