Αυτός ο άνθρωπος της εργατιας μπορεί να πανηγυρίσει για την ομάδα του μπορεί να κλάψει για την ομάδα του μπορεί να στερηθεί για την ομάδα του μπορεί να ζει για την ομάδα του. Ξέρετε όμως τι δεν μπορεί? Δεν μπορεί να αποφασίσει για την ομάδα του. Και αυτό είναι το λιγότερο εξοργιστικό….

 

Δεν μπορειτε να επικαλείστε τον λαϊκό χαρακτήρα της ομάδας όταν αποκλείετε τον συγκεκριμένο και άλλους χιλιάδες από τις συμμετοχικες δομές. Δεν μπορείτε να επικαλείστε τον λαϊκό χαρακτήρα όταν δεν έχετε καν συμμετοχικες δομές. Δεν είναι του λαού ομάδα. Είναι εταιρεία με ιδιοκτήτη. Ο λαός μπορεί και δικαιούται τώρα να χαίρεται για τις επιτυχίες. Μα πάνω από την χαρά έπρεπε να βάζει τον ρόλο τον δικό του και τον ρόλο που διαδραματιζει η Ομόνοια στην κοινωνία. Έπρεπε να θυμάται και να παλεύει η Ομόνοια να ανήκει στο λαό της να ανήκει στην Κύπρο της. Και όχι να ξεπουλάνε όλα αυτά μέσα από τα οποία γεννηθήκαμε για κάποιες πρόσκαιρες χαρές και επιτυχίες. 

 

Δεν μπορείτε οποτε σας βολεύει να πατάτε στο συναίσθημα και όποτε σας βολεύει να μας λέτε έτσι είναι οι σύγχρονοι καιροί του ποδοσφαίρου. Διαλέξετε. Δεν μπορείτε να μας λέτε για πάλη λαϊκή στη κοινωνία, αλλά η ομάδα να ανήκει στους μεγαλομετοχους. Να ανήκει στο λαό ρε. Ισχια ξεκάθαρα σταρατα. Αν μεν μπορείτε να το πείτε τότε φκαρτε απλά τον σκασμό οποτε βλέπετε έναν άνθρωπο πας το τρακτέρ του με τη σημαία ή όποτε βλέπετε ένα παππού να δίνει την σύνταξη του για εισφορά. Απλά μεν μιλάτε. Που εν να το εκμεταλευτειτε θέμας γαμωτο.

Comments are closed, but trackbacks and pingbacks are open.