Υπάρχουν αποφάσεις που είναι λογικές και προφανείς, υπάρχουν αποφάσεις που εμπεριέχουν ρίσκο και είναι αμφίβολες. Και υπάρχουν και αποφάσεις που μοιάζουν ακατανόητες και χαμένες από χέρι, επιλογές που όταν τις διαλέγεις σε λένε από επιπόλαιο μέχρι τρελό. Μια τέτοια επιλογή ήταν και η δική μας το Μάη του 2018. «Πού πάτε ρε ξυπόλυτοι στ’ αγκάθια, θα διαλυθείτε, θα κάνετε μια ομάδα του αγροτικού, άντε το πολύ της 4ης κατηγορίας, μέχρι εκεί». Τέτοια και άλλα πολλά μας έλεγαν πριν από 2 και κάτι χρόνια όταν πήραμε την απόφαση να δημιουργήσουμε την ΟΜΟΝΟΙΑ του Λαού.
Τέτοια και χειρότερα έλεγαν και στους παππούδες μας το 1948 όταν δεν απαρνήθηκαν τα πιστεύω τους και περήφανα έφυγαν από το αποελ και ίδρυσαν τον Αθλητικό Σύλλογο ΟΜΟΝΟΙΑ Λευκωσίας. Και ποτέ δε σκέφτηκαν να κάνουν πίσω, ποτέ δεν τα παράτησαν, ποτέ δεν τα έβαλαν κάτω, δεν υπέκυψαν στους εκβιασμούς και τις απειλές και στο τέλος δικαιώθηκαν πανηγυρικά. Γιγάντωσαν την ΟΜΟΝΟΙΑ, την έκαναν τη μεγαλύτερη ομάδα στην Κύπρο, τη λαοφιλέστερη και την πιο δημοφιλής.
Ό,τι πέτυχαν το πέτυχαν με τον κόπο και τον ιδρώτα τους, με το μόχθο το δικό τους και χωρίς τη βοήθεια κανενός τρίτου, μήτε κράτους, μήτε επιχειρηματία ή μεγαλοεπενδυτή. Ήταν μπροστά από την εποχή τους, πρωτοπόροι, ανοικτοί σε νέες ιδέες και απόψεις και γι’ αυτό η ΟΜΟΝΟΙΑ ήταν πάντα όχι ένα αλλά δύο και τρία βήματα πιο μπροστά από τις άλλες ομάδες της Κύπρου.
Έκαναν την ΟΜΟΝΟΙΑ την πιο επιτυχημένη ομάδα της ΚΕΠΟ, μάζευε περισσότερο κόσμο από το επίσημο πρωτάθλημα της ΚΟΠ και όταν αναγκάστηκε η ΚΟΠ να αναγνωρίσει τις ομάδες της ΚΕΠΟ και να τις εντάξει στο πρωτάθλημα της, ο ΑΣΟΛ μέσα σε μερικά χρόνια όχι μόνο προσαρμόστηκε στις νέες συνθήκες αλλά έγινε σύντομα και ομάδα πρωταθλητισμού.
Και όταν το 1971, ανακοινώθηκε η ανέγερση του γηπέδου της ΟΜΟΝΟΙΑΣ στη Μια Μηλιά, ο Πράσινος Λαός πήρε τα εργαλεία του και έχτισε ο ίδιος το σπίτι του, τούβλο – τούβλο, πέτρα – πέτρα, μέσα στον ήλιο, μέσα στη βροχή, εθελοντικά, χωρίς πληρωμή και πολλές φορές χάνοντας τα δικά του μεροκάματα από τις δουλειές του. Κόσμος και ποδοσφαιριστές κουβαλούσαν τσιμέντο και πηλό για να χτίσουν το σπίτι τους. Και μέσα σε τρία χρόνια ήταν έτοιμο το γήπεδο και θα φυτευόταν και το γρασίδι και θα έπαιζε μέσα η ΟΜΟΝΟΙΑ αν δεν γινόταν το πραξικόπημα και η εισβολή.
Αν μας έλεγαν το Μάη του 2018 ότι η ομάδα που πήραμε απόφαση να ιδρύσουμε, μέσα σε 2 χρόνια θα πανηγύριζε τρεις τίτλους (πολύ πιθανόν τέσσερις αν δεν ήταν η διακοπή λόγω της πανδημίας), θα έπαιρνε δύο ανόδους, θα έπαιζε στην Γ’ Κατηγορία και θα είχε στόχο την άνοδο στη Β’ και ότι θα είχε πάνω από 1 000 μέλη, ακαδημία και δικό της ιδιόκτητο προπονητικό κέντρο, θα τους βγάζαμε τρελούς. «Ρε τι λέτε ρε, πάτε καλά; Πολύ βιάζεστε, κάτσε να κάνουμε μια ομάδα να ανεβούμε στην Επίλεκτη και μετά βλέπουμε».
Και δεν είναι μόνο αυτά. Είναι το όλο οικοδόμημα της ΟΜΟΝΟΙΑΣ του Λαού. Ο τρόπος που δουλεύει το Σωματείο, πολύ πιο επαγγελματικά από ομάδες πρώτης κατηγορίας, ο τρόπος που λαμβάνονται οι σοβαρές αποφάσεις, συλλογικά, με σύγκληση γενικών συνελεύσεων και μαζική ψηφοφορία από τα μέλη, τα μέλη που εγκρίνονται αυτόματα μόλις συμπληρώσουν την αίτηση τους και δε χρειάζεται να περάσουν από ιερά εξέταση και βασανιστήρια, οι ποδοσφαιριστές και το τεχνικό τιμ που παίζουν πρώτα για τη φανέλα, την ιστορία και τον κόσμο της ομάδας και μετά για τους εαυτούς τους, που γίνονται ένα με τον κόσμο στους πανηγυρισμούς και σηκώνουν κι αυτοί μαζί μας την αριστερή τους γροθιά στο τέλος κάθε αγώνα.
Οι Κυριακές μας στο γήπεδο, η ατμόσφαιρα πριν, κατά τη διάρκεια και μετά από κάθε παιχνίδι, μουσική και μπύρες όσο περιμένουμε να ξεκινήσει ο αγώνας, φιλικό και οικογενειακό κλίμα με τ’ αδέρφια μας στην κερκίδα, οι χαρές στις νίκες και οι λύπες στις ισοπαλίες και στις ήττες, το ότι νοιώθουμε αυτή την ομάδα δική μας, κομμάτι της ζωής μας, το ότι είμαστε εμείς ιδιοκτήτες της και όχι κάποιος άλλος.
Και όλα αυτά τα πετύχαμε μόνοι μας, χωρίς τη βοήθεια κανενός ξένου, κανενός σπόνσορα ή λεφτά. Τα πετύχαμε με τα δικά μας χέρια, με τη δική μας σκληρή δουλειά με το μόχθο μας και το πείσμα μας βάζουμε τις βάσεις για να κάνουμε αυτή την ομάδα μεγάλη. Δε μας βοήθησε κανείς, αντίθετα, ο πόλεμος που δεχόμαστε είναι ανελέητος από όλες τις πλευρές.
Και δε θέλουμε κανέναν να μας βοηθήσει. Μόνοι μας τα καταφέραμε μέχρι τώρα και μόνοι μας θα τα καταφέρουμε και στο μέλλον. Εξάλλου τι αξία έχει να σου τα δίνουν όλα στο πιάτο; Τι αξία έχει να έρχεται ένας λεφτάς να βάζει εκατομμύρια, να φτιάχνει γήπεδα και προπονητικά κέντρα, να αγοράζει και να πουλά παίκτες κι εσύ να παραμένεις αμέτοχος και να χειροκροτάς αυτά που σου αρέσουν και να διαμαρτύρεσαι στο Facebook γι’ αυτά που δε σου αρέσουν;
Το έγραψε και ο Καβάφης στα ποιήματα του, είναι το ταξίδι που κάνει την Ιθάκη ποθητό προορισμό, τι αξία έχει να σου βάλουν την Ιθάκη στο πιάτο, να κάνεις μισό βήμα και να βρεθείς εκεί; Το είπε και ο Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ στον Μικρό Πρίγκηπα, «είναι ο χρόνος που έχεις ξοδέψει για το τριαντάφυλλό σου που κάνει το τριαντάφυλλό σου τόσο σημαντικό». Μπορώ να αγοράσω χιλιάδες τριαντάφυλλα από τα ανθοπωλεία αλλά κανένα δε θα μυρίζει τόσο όμορφα όσο αυτό που θα κόψω από τον κήπο μου, από την τριανταφυλλιά που φύτεψα, πότιζα, κλάδευα και περιποιούμουν εγώ ο ίδιος.
Στις 13 του μήνα θα πάμε στους Εργάτες με τις τσάπες και τα φτυάρια μας για να καθαρίσουμε και να περιποιηθούμε το σπίτι μας. Θα πάμε με όρεξη και χαρά να συνεχίσουμε το έργο που άφησαν στη μέση (χωρίς να το θέλουν) οι παππούδες μας. Για να μας βλέπουν από ψηλά ο Λυμπουρής, ο Τσιαλής, ο Γωγάκης, ο Αντωνάκης, ο Χριστοδούλου και οι υπόλοιποι πρωτεργάτες της ιδέας της ΟΜΟΝΟΙΑΣ και να αισθάνονται περήφανοι για μας. Για να δουν ότι τα εγγόνια τους στέκονται μόνοι τους στα πόδια τους, ότι δε θέλουν ξένα δεκανίκια, ότι οι σπόροι που φύτεψαν το 1948 δεν πήγαν χαμένοι αλλά βλάστησαν, μεγάλωσαν και έγιναν αγκάθια σ’ αυτούς που μας πολεμούν.
Με τα δικά μας χέρια θα μεγαλώσουμε αυτή την ομάδα, με τα δικά μας χέρια θα τη γιγαντώσουμε και θα την κάνουμε μεγάλη και τρανή και δε θ’ αφήσουμε κανέναν να μας την πάρει. Κι αν τα χέρια μας δε φτάνουν για να τη μεγαλώσουμε, θα μεγαλώσουμε και θα αυξήσουμε και τα χέρια μας μαζί με την ομάδα. Για να μπορούν να τη σηκώνουν πάνω τους και να την κουβαλούν όσο πιο μακριά και όσο πιο ψηλά γίνεται. Γι’ αυτούς που δεν προσκύνησαν, για μας και τα παιδιά μας, για τους νεκρούς και τους αγέννητους που θα μας κρίνουν…
ΥΓ. Την Παρασκευή όλοι στον Κεντρικό Σύνδεσμο της Θύρας 9 στην Παλλουριώτισσα για την ανοικτή συνεδρία του μαθητικού. Η παρουσία μας είναι απαραίτητη ενόψει της δύσκολης χρονιά που ξεκινά.
ΥΓ2. Στα δύσκολα την βλέπατε απ’ τον καναπέ και τώρα θυμηθήκατε να ξεμυτίσετε και να το παίξετε οπαδοί και φανατικοί. Κουφάλες θα λογαριαστούμε…
ΥΓ3. Έχουμε και e-shop κύριοι…
ΥΓ4. Μυστρί, πηλός, ΟΜΟΝΟΙΑ ΛΑΟΣ!
Comments are closed, but trackbacks and pingbacks are open.