Κάθε Νοέμβρη,ειδικά τέτοια μέρα, ο νους και η καρδιά μας είναι εκεί, στο Πολυτεχνείο της Αθήνας, στην ηρωϊκή εξέγερση των φοιτητών, της νεολαίας και ολόκληρου του ελληνικού λαού κατά της τυραννίας, το Νοέμβριο του 1973.
Αυτή η εξέγερση ήταν που έτριξε τα θεμέλια της χούντας, στον αγώνα για την ανατροπή της. Έβαλε τέλος στα βασανιστήρια και τις εξορίες στα ξερονήσια, τη κατάργηση των συνδικάτων, των φοιτητικών συλλόγων και το διορισμό εγκάθετων, στη απαγόρευση των κινητοποιήσεων, των απεργιών και των διαδηλώσεων.
Το Πολυτεχνείο ως κορυφαία στιγμή και εκδήλωση της αντιφασιστικής δράσης εξακολουθεί και σήμερα να συγκινεί, να εμπνέει και να αφυπνίζει. Όχι μόνο γιατί έδειξε ότι ο λαός μπορεί να νικήσει και να ανατρέψει κάθε φασιστικό καθεστώς, αλλά και επειδή τα μηνύματα και αιτήματα του λαού, είναι επίκαιρα όσο ποτέ άλλοτε.
Σήμερα ο ελληνικός λαός δίνει την μάχη ενάντια στα μνημόνια της εξαθλίωσης και τις επιθέσεις της τρόικας και των κυβερνήσεων που θέλουν να τον υποτάξουν και να τον καταδικάσουν στην φτώχεια και την υποδούλωση. Και συνεχίζει να παλεύει όχι μόνο για ανατροπή αυτών των κυβερνήσεων, αλλά και του καπιταλιστικού συστήματος, που γεννά κρίσεις, ανεργία και φασισμό.
Γι αυτό σήμερα ο καπιταλισμός όσο περισσότερο σαπίζει, αναδεικνύει το πιο σκοτεινό και απάνθρωπο πρόσωπό του, τους νεοναζί της χρυσής αυγής και το παράρτημα τους εδώ το ελαμ. Αυτά τα καθάρματα έχουν αποθρασυνθεί τόσο πολύ σήμερα, που έφτασαν στο σημείο να προπαγανδίζουν ακόμα και με αφίσες και πανό ότι η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν παραμύθι και δεν είχε νεκρούς! Χαρακτηριστικό το αηδιαστικό μήνυμα που ανάρτησαν πριν ένα χρόνο τέτοιες μέρες στο γήπεδο οι οργανωμένοι του αποελ.
Απάντηση τους δίνουν όχι μόνο τα ιστορικά γεγονότα και οι αγωνιστές που θυσιάστηκαν για την ελευθερία όλων μας, αλλά και ο ίδιος ο λαός με τη μαζική και αποφασιστική συμμετοχή του, τότε στην εξέγερση και σήμερα στην αντιφασιστική πάλη για το τσάκισμα τους. Οι νεοναζί ομογάλακτοι του Χίτλερ, τα ορφανά της χούντας, αυτοί που παριστάνουν τους «έλληνες πατριώτες» και τυλίγουν τη γαλανόλευκη στα ρόπαλα τους, είναι οι εγκληματίες που οργάνωσαν το πραξικόπημα των χουντικών στη Κύπρο τo 1974 και άνοιξαν το δρόμο για την τουρκική εισβολή και την προσφυγιά εκατοντάδων χιλιάδων Κυπρίων.
Όσο και να προσπαθούν σήμερα με την δύναμη που τους δίνει το σύστημα, να διαστρεβλώσουν την ιστορική αλήθεια και να χλευάσουν τους μεγαλειώδεις αγώνες του ελληνικού λαού, δεν θα τα καταφέρουν. Γιατί όσο ελληνολάγνοι κι αν είναι, ήταν πάντα απέναντι του, στυλοβάτες των πιο στυγνών δικτάτορων, αιώνια εχθροί του λαϊκού κινήματος.
Στεκόμενοι στην αντιχουντική δράση των αγωνιζόμενων Ελλήνων, αξίζει να κάνουμε ιδιαίτερη μνεία στους Κύπριους αγωνιστές που έδωσαν την ζωή τους στον αντιφασιστικό αγώνα για την ανατροπή της χούντας και την πανανθρώπινη λευτεριά. Όχι μόνο επειδή μας κάνουν να νιώθουμε περήφανοι και να αντλούμε δυνάμεις για τους δικούς μας αγώνες σήμερα, αλλά και γιατί είναι επιτακτική ανάγκη να τιμούμε και να διαδίδουμε τα όσα έκαναν στις νεότερες γενιές, ενάντια στην προσπάθεια του συστήματος να αποσιωπήσει την ηρωική τους θυσία.
Οι Κύπριοι Γιώργος Τσικουρής, Διομήδης Κομνηνός και Ιάκωβος Κουμής μπορεί να έπεσαν μαχόμενοι σε διαφορετικές περιόδους, όμως οι αγώνες τους συνδεόνται άμεσα μεταξύ τους και έχουν ιδιαίτερα σημασία.
Ο Τσικουρής ήταν από τους πρώτους που θυσιάστηκαν στον αγώνα κατά της χούντας και αυτός που έδωσε το έναυσμα στον λαό να αφυπνιστεί. Σκοτώθηκε στις 2 Σεπτεμβρίου 1970 μαζί με την Ιταλίδα Ελένη Μαρία Ατζελόνι (ανιψιά του Κάρλος Τζουλιάνι που σκοτώθηκε στη γένοβα) όταν εξερράγη ωρολογιακός εκρηκτικός μηχανισμός που προσπαθούσαν να πυροδοτήσουν στο κτίριο της αμερικάνικης πρεσβείας στην Αθήνα. Προσπάθησαν να κτυπήσουν τον εγκέφαλο της στρατιωτικής δικτατορίας, την αμερικάνικη πρεσβεία στην Αθήνα. Το σχέδιο που είχε συλλάβει ο Τσικουρής, είχε οργανωθεί από τον ένοπλο πυρήνα «Άρης Βελουχιώτης» του ΠΑΜ (Πατριωτικό Αντιδικτατορικό Μέτωπο) Μιλάνου. (εκεί σπούδαζε τότε ο Τσικούρής)
Ο 17χρονος Κύπριος μαθητής κάτοικος Ελλάδας Διομήδης Κομνηνός ήταν ο πρώτος νεκρός στην εξέγερση του Πολυτεχνείου! Το βράδυ στις 16 Νοέμβρη 1973 ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο και αργότερα ενώθηκε έξω με άλλους μαθητές και φοιτητές μεταφέροντας τραυματίες, ως εθελοντής τραυματιοφορέας. Δολοφονήθηκε εκεί έξω από το Πολυτεχνείο, από άνδρες της φρουράς του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως που έριξαν πυρά εναντίον του σκοπεύοντας τον από απόσταση 10 μέτρων!
Ο Ιάκωβος Κουμής, ήταν φοιτητής στην Αθήνα. Δολοφονήθηκε από τα ΜΑΤ στην πορεία του Πολυτεχνείου στις 16 Νοέμβρη 1980. Εκείνη την μέρα θύμα της αστυνομικής βίας ήταν και η εργάτρια Σταματίνα Κανελλοπούλου. Τότε η κυβέρνηση είχε απαγορεύσει να κινηθεί η πορεία προς στην αμερικανική πρεσβεία. Όσοι διαδηλωτές προσπάθησαν να πορευτούν προς την πρεσβεία δέχθηκαν την δολοφονική επίθεση των ΜΑΤ με αποτέλεσμα τον θάνατο του Κουμή και της Κανελλοπούλου.
Αυτούς τους αγωνιστές εμείς δεν πρόκειται να τους ξεχάσουμε όπως δεν θα ξεχάσουμε και όλους τους νεκρούς του κινήματος. Θα συνεχίσουμε τον αγώνα τους μέχρι την τελική δικαίωση. Μέχρι που να είναι παρελθόν κάθε χούντα, κάθε κατοχή, κάθε φασίστας σε όλη την γη.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΡΑΦΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
Σχετική ανακοίνωση από την ΟΜΟΝΟΙΑ 1948
Comments are closed, but trackbacks and pingbacks are open.