«Πως η ανάγκη γίνεται Ιστορία»

Ανάρτηση από την επίσημη σελίδα της ΟΜΟΝΟΙΑΣ αφιερωμένη στον Δημήτρη Μητροπάνο που έφυγε σαν σήμερα για το μεγάλο ταξίδι. Θυμίζουμε οτι σήμερα στις 19:00 είναι το αφιέρωμα του Δημήτρη στο OMONOIA Radio. Πιο κάτω, αυτούσια η ανακοίνωση:

Σαν σήμερα το 2012 έφευγε ο Δημήτρης Μητροπάνος ο μεγάλος Λαϊκός τραγουδιστής που μας συντρόφευε τα βράδια, στις αγωνίες μας, στις ανησυχίες μας και στους έρωτες μας.

Είμαι από τη «Μικρή Μόσχα» έλεγε, από την Αγία Μονή, μια συνοικία έξω από τα Τρίκαλα, όπου ήμασταν όλοι ίδιοι – οι αριστεροί, οι αποκομμένοι από την κοινωνία.

Ο Δημήτρης από τα 12 στο μεροκάματο και στη βιοπάλη. Έμαθε στα 16 του ότι ο κομμουνιστής ΕΑΜίτης και αντάρτης του ΔΣΕ πατέρας του, που όλοι τον θεωρούσαν χαμένο στον Εμφύλιο, ζούσε ως πολιτικός πρόσφυγας στη Ρουμανία.

Ανεπιθύμητος από τα σχολεία των Τρικάλων λόγω «αριστερών φρονημάτων», κατέβηκε στην Αθήνα, το 1964, δίπλα στον μόλις απολυθέντα από την εξορία κομμουνιστή μπάρμπα του, τον αδερφό της μάνας του.

Ωστόσο, δίπλα στα υπόλοιπα που δεν τον καθιστούσαν ικανό να διαθέτει «πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων», φρόντισε να προσθέσει κι ένα ακόμα: Έγινε μέλος της Νεολαίας Λαμπράκη.

«Ανεπιθύμητος» και στα σχολεία της Αθήνας. Τελικά έβγαλε το γυμνάσιο σε ιδιωτικό σχολείο. Το πρώτο ηχογραφημένο τραγούδι του, το «Χαμένη Πασχαλιά», το έφαγε η λογοκρισία της χούντας.

Ο Δημήτρης που ήδη πριν τα 18 του χρόνια είχε τραγουδήσει δίπλα στο Μίκη Θεοδωράκη το της Δικαιοσύνης Ήλιε νοητέ έμελλε να γίνει ένας από τους μεγαλύτερους Λαϊκούς τραγουδιστές. Δεν σταμάτησε όμως ποτέ να διατηρεί τις ανησυχίες του για όλα όσα γίνονταν.

📍 Τον ρωτούσαν για τα τελευταία, για το ΔΝΤ, για την κρίση, για τους «σωτήρες» και απαντούσε:
«Όταν τελειώσουν και με τις τελευταίες διαπραγματεύσεις – έλεγε – θα γίνει κανονικά η κηδεία της Ελλάδας. Θα μας τα πάρουν όλα. Τα παιδιά θα φύγουν για έξω και… “τέλος μείνανε βουβοί και γεμάτοι οι καφενέδες από γέρους και χαφιέδες που μιλάν για προκοπή”. Αυτοί θα είμαστε».

📍 Όταν η ΕΕ έφερε εκείνο το επαίσχυντο αντικομμουνιστικό μνημόνιο επιχειρώντας την άθλια διασύνδεση του κομμουνισμού με το ναζισμό, είχε δηλώσει:
«Το να πεις ότι αυτά που συμβαίνουν είναι απαράδεκτα είναι λίγο. Συμβαίνουν τόσα πράγματα. Κάθε μέρα σκοτώνουν τον κόσμο, κάθε μέρα κάνουν πράγματα και δεν ασχολείται κανένας. Τώρα ξαφνικά τους πείραξε ότι ο κομμουνισμός είναι βλαβερός. Αν έτσι νομίζουν τι να κάνουμε, δεν μπορούμε να τους πούμε να μην αποφασίζουν. Δικαίωμά τους είναι να αποφασίζουν.

Όμως, δικαίωμά μας και μας είναι να αντιστεκόμαστε και να αγωνιζόμαστε και να παλεύουμε. Από μια πλευρά θεωρώ μπας και είναι και λίγο καλό να ξυπνήσουμε και λίγο και να δούμε τι γίνεται, πού βαδίζουμε, πού πάμε, γιατί κάπου βολευτήκαμε, κάπου είπαμε εντάξει, είμαστε καλά, νόμιμο το ΚΚΕ, νόμιμο το ένα, νόμιμο το άλλο, όμως παραγίναμε νόμιμοι. Ισως μας ξυπνήσει λίγο και να ξαναμάθουμε να αγωνιζόμαστε. Καλό θα μας κάνει. Οι προοδευτικοί άνθρωποι που αγωνίζονται και που σηκώνουν το κεφάλι θα το σηκώσουν και θα το σηκώσουν και πιο πολύ. Γι’ αυτό σας λέω, ότι κάπου θα ξυπνήσουν συνειδήσεις, θα ξυπνήσουν πράγματα, θα ξυπνήσουν τα μαζικά κινήματα»

📍 Έτσι ήταν. Δεν έβγαζε την ουρά του απέξω. Έπαιρνε θέση. Αρχές του 2000, με νωπές ακόμα τις υποθέσεις Οτσαλάν και της ΝΑΤΟικής επιδρομής στη Γιουγκοσλαβία, είχε ρωτηθεί για τη σχέση καλλιτεχνών – κατεστημένου, για το πώς το δεύτερο ασκεί την τακτική των «υποδείξεων» στους πρώτους. Απαντούσε:
«Έχει αλλάξει και ο τρόπος που αντιμετωπίζονται από το κατεστημένο… Σήμερα, ασκούνται άλλου είδους πιέσεις. Και στην περίπτωση της συναυλίας για τον Οτσαλάν ειδικότερα υπήρξαν φοβερές πιέσεις, τηλέφωνα. Εγώ πάντως δεν τις καταλαβαίνω αυτές τις πιέσεις, που λένε δε θα σε παίξουμε στην τηλεόραση ή θα το πληρώσεις αν δεν είσαι μαζί μας… Όχι, δεν είμαι μαζί τους. Είμαι αυτό που θέλω. Με αυτό που ζητώ να βιώσουν τα παιδιά τα δικά μου και του δίπλα μου, ώστε να μπορέσουν να ζουν ανθρώπινα, ευτυχισμένα. Ας με κυνηγήσουν… Και τι έγινε; Μπορώ να φτιάξω μια καλύτερη κοινωνία; Αυτό με απασχολεί. Εξάλλου, αν πας σε μια διαδήλωση, μπορείς να κάνεις και πέντε φίλους… Μπορεί κάποιοι να με λένε και γραφικό για τις επιλογές μου. Αυτοί, όμως, τι είναι; Εγώ μπορεί να είμαι γραφικός, αυτοί, όμως, είναι δουλοπρεπείς, γλείφτες. Δε με νοιάζουν, ούτε με αφορούν. Έχω την αξιοπρέπειά μου, που λείπει απ’ αυτούς που σκύβουν το κεφάλι και κλίνουν το “βολεύομαι” σε όλες τις πτώσεις».

Ο Δημήτρης έφυγε εμείς μείναμε με την μεγάλη κληρονομιά που μας άφησε σαν καλλιτέχνης και σαν άνθρωπος.

☘ Τον Δημήτρη Μητροπάνο ο κάθε άνθρωπος τον έχει συνδυασμένο με δικές του στιγμές. Έτσι και εμείς σαν Σωματείο με τα τραγούδια του Δημήτρη περάσαμε εκείνο τον Μάϊο του 2018. Εμείς με το χαμόγελο μας και την νιότη μας μείναμε «Πάντα γελαστοί και γελασμένοι” όταν παιζόταν το βρώμικο παιχνίδι και όταν καταλάβαμε ότι όλα τέλειωσαν σιγοτραγουδούσαμε «Αγάπη μου από κάρβουνο και θειάφι πώς σ’ έχει αλλάξει έτσι ο καιρός». Κάναμε τον πόνο μας οργή όμως και στις 29 Μαΐου 2018 πήραμε την απόφαση για την Ίδρυση της ΟΜΟΝΟΙΑ του Λαού με τον Μητροπάνο πάλι να μας συντροφεύει με το «Πως η ανάγκη γίνεται Ιστορία».

Υ.Γ 1 – Απολαύστε στο πιο κάτω σύνδεσμο τον μεγάλο Δημήτρη Μητροπάνο στη συναυλία του στο Ηρώδειο να τραγουδά και να χορεύει μέσα στη βροχή την Ρόζα που λένε ότι ο Άλκης Αλκαίος έγραψε για την Ρόζα Λούξεμπουργκ.
https://youtu.be/xubXEP9eJVc

Υ.Γ 2 – Τα παιδιά του Omonoia Radio έχουν ετοιμάσει απόψε στις 19:00 αφιέρωμα στο Δημήτρη Μητροπάνο συντονιστείτε μαζί τους.