Χρόνια πολλά μάνα των γηπέδων

4 Ιουνίου 1948. Ημέρα ορόσημο για το κυπριακό ποδόσφαιρο και η συνειδητή απόφαση για ίδρυση ενός νέου σωματείου, με έμβλημά του το τριφύλλι, και χρώματά του το πράσινο και το άσπρο. Ένα νέο σωματείο που ιδρύθηκε από τον Λαό του και που ανέβηκε στις πλάτες του για να μεγαλουργήσει. Η Ομόνοια του Λυμπουρή, του Γογάκη, του Τσιαλή, του Παπαπέτρου και άλλων τόσων που κόντρα στους καιρούς της εποχής τους δεν ξεπούλησαν αξίες και ιδανικά, δίνοντας στον λαό μια ομάδα που έμελλε να χαράξει την ιστορία αφήνοντας παράλληλα μια τεράστια παρακαταθήκη σε όλους εμάς. Κανείς δεν γνώριζε εκείνο το απόγευμα της Παρασκευής, ότι πίσω από ένα μικρό δρομάκι στην οδό Ξάνθης Ξενιέρου στη Λευκωσία γεννιόταν το μεγαλύτερο σωματείο, που μέσα από την πορεία του θα στιγμάτιζε ένα ολόκληρο νησί και άλλους τόσους που βρέθηκαν στο δρόμο του, από κάθε πόστο και από κάθε στρατόπεδο.

 

Φέτος θέλοντας να τιμήσουμε τους πρωτεργάτες του ’48 αποφασίσαμε να βρεθούμε όσο πιο κοντά γίνεται στον χώρο όπου η Ομονοιάτικη καρδιά ξεκίνησε να χτυπά 73 χρόνια πριν, και που τα όνειρα του τότε πήραν σάρκα και οστά, και να αποδώσουμε φόρο τιμής και μνήμης. Ονειροπόλους και προδότες τους είπαν πολλοί, μα το πάθος και η θέληση για ένα αλλιώτικο κόσμο ήταν έννοιες πολύ μεγαλύτερες από τα αδυσώπητα πρέπει και τον δήθεν πατριωτισμό που προσπάθησαν να τους επιβάλλουν.

Εμείς, νιώθοντας την υποχρέωση να συνεχίσουμε τον δρόμο της τιμής και της περηφάνιας, πτυχές που αναπόφευκτα ταυτίστηκαν με την λέξη ΟΜΟΝΟΙΑ σαν αρχέγονα στοιχεία, προχωράμε χωρίς πισωγυρίσματα και προπαντός χωρίς ίχνος μεταμέλειας. Και έτσι όπως οι αποφάσεις που πάρθηκαν έναν Ιούνη του ’48 κρίνονται σήμερα ως ιστορικές, έτσι και εμείς πιστοί συνεχιστές του αγώνα θα κριθούμε επάξια σε βάθος χρόνου. Η ιστορία γράφεται από αυτούς που αντιστέκονται.

 

Τιμή και δόξα στο ιερό ‘48.

 

ΘΥΡΑ 9″