Σάββατο απόγευμα, μήνα Νοέμβριο να ετοιμαζόμαστε για να πάμε στην πρεμιέρα της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, μιας νέας ομάδας που συνεχίζει όμως την ένδοξή ιστορία του 48’. Ποιος να το φανταζόταν μερικά χρόνια πριν ότι για ένα τέτοιο ματς η καρδιά θα κτυπάει πιο δυνατά ακόμα και από τα πιο θρυλικά ντέρμπι που έχουμε ζήσει.
Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο λοιπόν με προορισμό το Παλιομέτοχο. Αργοπορημένοι λίγο σαν κλασσικοί ΟΜΟΝΟΙΑΤΕΣ μπαίνουμε λίγα λεπτά πριν τις 6:30 στον δρόμο του γηπέδου. Το θέαμα μας αφήνει άφωνους. Τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα ουρές χιλιόμετρα πριν το γήπεδο. Τα χάνουμε, μας θυμίζει παλιές εποχές, εποχές Μακαρίου που έπρεπε να παρκάρεις χιλιόμετρα πριν το γήπεδο.
Παρκάρουμε ακριβώς στις 6:30. Η μυρωδιά και η εικόνα των καπνογόνων γεμίζουν όραση και οσμή. Ξανά ταξίδι προς τα πίσω.
Μπαίνουμε στο γήπεδο, εκεί βλέπουμε όλα τ’ αδέλφια, πολλούς που είχαμε χρόνια να τους δούμε! Αυτό είναι που κατάφερε αυτή η ομάδα, αυτό είναι που κατάφεραν μερικοί «τρελοί» που βγήκαν μπροστά και έκαναν αυτό το όνειρο πραγματικότητα. Ο σεβασμός και ο θαυμασμός για όσους δούλεψαν και δουλεύουν για αυτό το «θαύμα» απεριόριστος.
Πολλοί πίστευαν ότι όλο αυτό είναι μία αντίδραση αλλά το μέγεθος που παίρνει είναι για να τρομάζεις!
Το πιο σπουδαίο που κατάφερε είναι όμως να κάνει άτομα που είχαν αποστασιοποιηθεί τα τελευταία χρόνια να νιώσουν ξανά συναισθήματα που ήταν καλά κρυμμένα! Συναισθήματα χαράς, προσμονής για ένα ματς, χαράς για ένα γκολ και μερικά άλλα που δεν μπορούν να εκφραστούν με λέξεις!
Το χθεσινό ματς ήταν μόνο η αρχή και το σίγουρο είναι ότι έρχονται άλλες, ένδοξες, εποχές!
Ραντεβού στην Κακοπετριά αδέλφια!
Comments are closed, but trackbacks and pingbacks are open.