Ο Αιμίλιος δεν πέθανε ποτέ!

Ο γράφον, όπως και πάρα πολλοί ΟΜΟΝΟΙΑτες, δεν γνώρισε ποτέ προσωπικά τον Αιμίλιο Ιωάννου (δεν πρόλαβε πριν τη δολοφονία του), αλλά τον γνώρισε μέσα από τις μνήμες όλων των συντρόφων που αντρώθηκαν μαζί του στα τσιμέντα, δίπλα από την ΟΜΟΝΟΙΑ.

Έχουν περάσει 11 ολόκληρα χρόνια, μια δεκαετία και κάτι, από εκείνο το μοιραίο ξημέρωμα που δολοφονήθηκε ο Αιμίλιος και ακόμη όλοι αυτοί που άφησε πίσω πεισματικά δεν δέχονται να διαγράψουν τίποτα από τη μνήμη τους. Ήταν δικό μας παιδί, είμαστε σίγουροι πως αν δεν του έπαιρνε τη ζωή αναίτια η δολοφόνος του, θα ήταν πρώτος, μπροστά μπροστά, στα τσιμέντα να φωνάζει για την ΟΜΟΝΟΙΑ.

Εκτός όμως από το χαμό του, η συνέχεια με τη δίκη-φιάσκο πίκρανε ακόμη περισσότερο τους οικείους του. Δεν αποδόθηκε ποτέ η απαιτούμενη δικαιοσύνη για τη δολοφονία του Αιμίλιου, ακόμη και τώρα οι υπαίτιοι του θανάτου του και του κουκουλώματος του εγκλήματος αυτού κυκλοφορούν ελεύθεροι, χωρίς το παραμικρό ίχνος ντροπής. Κάποτε για παρηγοριά λέγαμε πως αν και δεν “πλήρωσαν” νομικά για τα εγκλήματα τους, τις νύχτες θα τους βασανίζουν οι τύψεις τους, τόσα χρόνια όμως μετά… αμφιβάλω! “Άνθρωποι” που είχαν το θράσος να σχεδιάσουν όλες αυτές τις δολοπλοκίες και να πουν το ένα ψέμα μετά το άλλο μπροστά στα μάτια των χαροκαμένων γονέων του Αιμίλιου, δεν έχουν την απαιτούμενη τσίπα για να νιώθουν τύψεις…

Όσες φορές όμως και να προσπαθήσουν ξανά, ο Αιμίλιος δεν θα πεθάνει ποτέ. Ο Αιμίλιος ζει, τον κουβαλούν όλοι εκείνοι που πλάι πλάι έφτιαξαν τα όνειρα τους.

“Κλείνω με κάτι που γράφτηκε στον τοίχο του Φαν Κλαμπ… ΠΕΘΑΊΝΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΞΕΧΑΣΤΕΙ! Και εμείς ορκιστήκαμε ότι δεν θα σε ξεχάσουμε ΠΟΤΕ!”