Όντας πρωταθλήτρια η ομάδα μας ταξίδεψε για προτελευταία φορά στο δημοτικό γήπεδο της Κακοπετρίας για να αντιμετωπίσει την τοπική ομάδα. Το σκηνικό συνηθισμένο, απόλυτη κατοχή και έλεγχος του αγώνα. Η ΟΜΟΝΟΙΑ είχε το ματς εκεί που ήθελε, έχανε ευκαιρίες (πέναλτι και δοκάρι), έκλεινε σωστά τους χώρους και γενικά είχε επιβληθεί εκατόν τοις εκατόν του ΠΑΟ Κακοπετριάς.
Το τελικό σκορ (1-1) αν και δεν έχει καμία ουσιαστική σημασία άφησε μια μικρή δόση πίκρας σε όλους όσους βρέθηκαν στο γήπεδο, όχι γιατί θα αλλάξει κάτι στους στόχους ή στην πίστη μας προς την ομάδα (τουναντίον, θα μας πεισμώσει περισσότερο) αλλά γιατί ενώ θα μπορούσαμε να διευρύνουμε και να κρατήσουμε το απόλυτο μέχρι τέλους ήρθαμε ισόπαλοι κόντρα σε ένα αντίπαλο που δεν του άξιζε τίποτα. Η ομάδα μας δεν τέλειωσε τον αγώνα όταν έπρεπε, στο τέλος όταν έριξαν και οι δύο στροφές ήρθε από το πουθενά το γκολ του ΠΑΟΚ και όταν τρέξαμε να προλάβουμε την λήξη του αγώνα για να πάρουμε τη νίκη, δεν βρήκαμε τις δυνάμεις και την έμπνευση για να σκοράρουμε το δεύτερο γκολ. Υπάρχει κόπωση σε όλους, το αντιλαμβανόμαστε, ωστόσο ο αγώνας θα μπορούσε να είχε τελειώσει από το 60′, όμως λίγο η ατυχία, λίγο τα νεύρα που προκάλεσαν οι αντίπαλοι μας “αποκοίμισαν” στα τελειώματα.
Δεν πειράζει όμως, ουδέν κακόν αμιγές καλού, ίσως η ισοπαλία αυτή να είναι ευεργετική για τη συνέχεια, καθώς θα μάθει σε όλους μας πως και η ατυχία είναι μέσα στο πρόγραμμα.
Comments are closed, but trackbacks and pingbacks are open.