Μια βδομάδα μετά, και ακόμα το μυαλό και η καρδιά έχει μείνει στα τσιμέντα του Μακάρειου. Το Σάββατο μπαίνοντας τις πύλες εισόδου του γηπέδου, αντικρίζοντας από πάνω μου τα πανιά να κυματίζουν, ξύπνησαν μνήμες δεκαετίας του 2000 , όταν η βόρεια κερκίδα του Γ.Σ.Π στολιζόταν με αυτά τα «κουρελόπανα» ας μου επιτραπεί η έκφραση. Μόνο που αυτά τα «κουρελόπανα» αντικατοπτρίζουν τη μαγεία του αγνού και λαϊκού ποδοσφαίρου, στα δικά μου μάτια τουλάχιστον.

Το αεράκι φύσαγε , τα πανιά τιναζότανε πάνω κάτω, σαν έτοιμα από καιρό να υποδεχτούν και να κατασπαράξουν τον αντίπαλο. Το χαρτί που ρίξαμε στην είσοδο της ομάδας, θύμισε από εκείνες τις στιγμές που το ποδόσφαιρο κάποτε ήταν ακόμα το άθλημα του λαού και των εργατών, και όχι το άθλημα της αστικής τάξης και των «κλεφτών». Έβλεπες το χαρτί να καίγεται όταν το πέταλο «πήρε» φωτιά, συντρόφους μετά να τρέχουνε να σβήσουν τις φωτιές, άλλους να ρίχνουν νερό και άλλους απλά να μένουν αποσβολωμένοι με το θέαμα. Όλα αυτά ξυπνούν μνήμες του μακρινού αλλά νοσταλγικού παρελθόντος, και είμαι σίγουρος ότι θα ακολουθήσουν σημαντικότερες και ιστορικότερες μέρες όσο για εμάς αλλά τόσο και για το ίδιο το σωματείο μας, που έχουμε την ηθική υποχρέωση να διαφυλάξουμε την υπόσταση του, ως κόρη οφθαλμού.

Με το πρώτο αντίκρισμα στα πρόσωπα του κόσμου μας αλλά και των παιχτών, ήμουν σίγουρος ότι η βραδιά θα ήταν δική μας. Το ένιωθες, το έβλεπες στα μάτια των παιχτών, επιβεβαιώθηκες με το γρήγορο τέρμα που έβαλε πλώρη για μία μαγική βραδιά.

Η αγωνία όμως μεγαλώνει μέρα με τη μέρα, η προσμονή για τον επόμενο αγώνα της τρυφιλλάρας ακόμα μεγαλύτερη. Την ερχόμενη Κυριακή η Πάφος θα ζήσει στιγμές παλαιών μεγαλείων, το οίκημα μας θα βάλει ξανά τα γιορτινά του, και το πράσινο ποτάμι θα «πνίξει» στο διάβα του καθετί που που θα σταθεί εμπόδιο. Αυτή η ομάδα δημιουργήθηκε για να μεγαλουργήσει , και όσο είμαστε εμείς κοντά της, είναι καταδικασμένη να πρωταγωνιστεί.

Τη Κυριακή λοιπόν, καταφθάνουμε στη Πάφο από κάθε άκρη του νησιού, πάμε να κάνουμε έδρα ακόμα ένα γήπεδο στο οποίο ο πράσινος λαός έστησε πάρτι και στο παρελθόν. Πάμε ορκισμένοι να φέρουμε τη νίκη με κάθε κόστος. Πάμε αδέρφια, πάμε αλάνια μου. Μέχρι σήμερα αδέρφια μου δεν μας έχει χαριστεί τίποτα και κανένας. Άλλωστε κάποτε ο Τάσος Λειβαδίτης το είχε πει. «Είμαστε εμείς που δεν έχουμε τίποτα και ερχόμαστε να πάρουμε τον κόσμο»

Υ.Γ ΕΡΚΟΥΜΑΣΤΕ ΚΟΥΡΤΟΥΜΠΕΛΙΣΤΟΙ

Ραντεβού στις αλάνες και στους δρόμους,

Με απέραντη αγάπη και σεβασμό,

Ο αθεράπευτα ρομαντικός

Comments are closed, but trackbacks and pingbacks are open.