Ανακοίνωση με αφορμή το θάνατο του Ντιέγκο Μαραντόνα εξέδωσε το Σωματείο μας.
Δείτε τη αναφέρει η ανακοίνωση:
“Έφυγε χθες από τη ζωή ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Ο ποδοσφαιριστής φαινόμενο που μόνο όσοι τον έζησαν εν δράση μπορούν να κατανοήσουν πραγματικά γιατί καταξιώθηκε στις λαικές συνειδήσεις, ακριβώς την ώρα που κυριαρχούσε πλήρως αυτό που αποκαλούμε “modern football”, με την αρνητική φυσικά έννοια του.
Τα αποσπασματικά βίντεο είναι πολύ λίγα για να αναδείξουν το πραγματικό ταλέντο του Μαραντόνα, αλλά ακόμα και σε αυτά μαγεύει: Από τα βίντεο της παιδικής του ηλικίας με μια μπάλα μέχρι τις εικόνες από το Μουντιάλ του ’86 στο Μεξικό που έστεψε την Αργεντινή πρωταθλήτρια κόσμου και το τελευταίο αριστούργημά του φορώντας το εθνόσημο με το τέρμα κατά της Ελλάδας το 1994, λίγο πριν στιγματιστεί για άλλη μια φορά λόγω των προσωπικών του δαιμόνων. Αν πρέπει όμως να διαλέξετε ένα και μόνο βίντεο αυτό θα είναι από το Μεξικό και τον προημιτελικό, όπου μέσα σε τέσσερα λεπτά έγραψε ιστορία. Όταν είχε κάνει προσωπική του υπόθεση την εκδίκηση απέναντι στους Άγγλους για τα νησιά Μαλβίνας με μαγικά περάσματα με την μπάλα μέσα στα πόδια του, αλλά και με το χέρι για να σκοράρει με “κεφαλιά”, αφού υστερούσε σε ύψος.
Ουδέποτε όμως υστέρησε σε ανθρωπιά και ποδοσφαιρικό ταλέντο. Εξάλλου αναδείχθηκε με τεράστια διαφορά ποδοσφαιριστής του 20ου αιώνα στη λαική ψήφο, δυσαρεστώντας τους γραβατωμένους επίσημους στη βράβευση με την αφιέρωση του στον Τσε για τον οποίο τόνισε ότι είναι ο μεγαλύτερος Αργεντίνος στην ιστορία, στον Φιντέλ και στο λαό της Κούβας μαζί με το λαό της πατρίδας του.
Άνθρωπος επαναστάτης και ατίθασος που δεν δίστασε να τα βάλει με το κατεστημένο στο χώρο του ποδοσφαίρου και τους χορηγούς. Άλλωστε ο ίδιος έλεγε να μην τον κατατάσσουν στο γκρίζο και ότι είναι μαύρο ή άσπρο, αφού δεν αποδεχόταν να γίνει γλύφτης για μια χορηγία ή για την εύνοια όσων κρατούσαν τα ποδοσφαιρικά ηνία.
Ένας πρωταθλητής του λαού και της εργατικής τάξης, όπως αποδεικνύουν τα γκράφιτι σε κάθε εργατική συνοικία της Νάπολη, εκεί που αγαπήθηκε όσο κανείς άλλος και πήρε κυριολεκτικά διαστάσεις αγιοποίησης, όπως φυσικά και στην πατρίδα του. Ένας ποδοσφαιριστής ζογκλέρ με τεράστια λάθη στην προσωπική του ζωή που ευκόλυναν όσους τον πολέμησαν και τον καταδίωξαν γιατί ουδέποτε έσκυψε το κεφάλι και πάντοτε υπήρξε λάτρης του ποδοσφαίρου και του δίκιου. Ένας άνθρωπος που λατρεύτηκε σαν θεός στην πατρίδα του, αλλά και σε όλο τον κόσμο. Ένας ποδοσφαιριστής που μπορούσε να ελέγξει την μπάλα με όποιο τρόπο ήθελε, ακόμη και με το χέρι, αλλά δεν μπόρεσε να ελέγξει τα πάθη και τις εξαρτήσεις του και υπέφερε από τα ναρκωτικά που του διέλυσαν τη ζωή και την υγεία του.
Ένας καλλιτέχνης που ζωγράφιζε στο γήπεδο και ουδέποτε ξέχασε την καταγωγή του και την πίστη του στον αγώνα για ένα κόσμο χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Το 10 το καλό με την πραγματική σημασία της λέξης, τόσο στους αγωνιστικούς χώρους, όσο και στην εξέδρα της αντι-ιμπεριαλιστικής αλληλεγγύης στους λαούς και τα κινήματά τους.
Ο Ντιέγκο έφυγε από τη ζωή την ίδια ημερομηνία με τον σύντροφό του Φιντέλ Κάστρο, αλλά και με τον Τζόρτζ Μπέστ, άλλο ένα αστέρι των γηπέδων τον οποίο θαύμαζε ποδοσφαιρικά από παιδί και με τον οποίο μοιραζόταν καταχρήσεις και αυτοκαταστροφικές κινήσεις. Προτιμούμε να τον θυμόμαστε να παίζει μπάλα με τον Κομαντάντε, όταν μέσα από το πλούσιο σύστημα υγείας της σοσιαλιστικής, αλλά υπό ασφυκτικό ιμπεριαλιστικό οικονομικό αποκλεισμό Κούβας, έδινε τη μάχη της απεξάρτησης από το δαίμονα που μπήκε χρόνια πριν στη ζωή του.
Φίλος με τον Φιντέλ, στη ζωή, αλλά και στα ιδανικά. Τον είχε στην καρδιά του μαζί με την Επανάσταση του κουβανικού λαού, αλλά και στο σώμα του με στίγματα ανεξάλειπτα, όπως και τον σύντροφο του Φιντέλ και συμπατριώτη του Ντιέγκο, Ερνέστο Τσε Γκεβάρα. Του μεγάλου κομμουνιστή επαναστάτη που ο Μαραντόνα πάντοτε έβαζε στο νούμερο ένα του μεγαλύτερου Αργεντινού στην ιστορία όταν λάμβανε στο πρόσωπο του αυτό το χαρακτηρισμό. Κι ας δεχόταν το χαρακτηρισμό Τσε των γηπέδων.
Πολέμιος των ιμπεριαλιστικών εγκλημάτων που τόσο αιματοκύλισαν και τους λαούς της Λατινικής Αμερικής που ουδέποτε σιωπούσε και φυσικά δεν ήταν ποτέ καθώς πρέπει και των σαλονιών.
Παιδί της αλάνας και του Λαού. Μάγος στο γήπεδο παθιασμνος και εκφραστικός οπαδός στη εξέδρα και υποστηρικτής της δικαιοσύνης, των Λαών και της εργατιάς στις κοινωνικές και πολιτικές του τοποθετήσεις.
Μαραντόνα… Από το Λαό Για το Λαό
Καλή αντάμωση”
Comments are closed, but trackbacks and pingbacks are open.