Ένας χαρισματικός άνθρωπος οσό αφορά την αρθρογραφία και πιό συγκεκριμένα την εξιστόρηση από το παρελθόν του, ο 3φύλlovits 1948, ανέβασε τις προάλλες ένα συγκινητικό άρθρο στην σελίδα του και εμείς με την σειρά μας το αναδημοσιεύουμε αυτούσιο.

Καθόμουν στο αγαπημένο μου μαγαζί χτες το απόγευμα πίνοντας μπύρες και ρίχνοντας κλεφτές ματιές στον αγώνα Ενπ-Ομονοια Εταιρεία ποδόσφαιρο λιμιτεδ Chipita Πανιώνιος.

Έβλεπα ότι έχει απομείνει από τα συντρίμμια Της να τρέχει δεξιά-αριστερά μέσα στο γήπεδο, και το απέραντο κενό στις κερκίδες που κάποτε στεναζαν από την παρουσία μας. Μαυρίζει η καρδιά…

Σκεφτόμουν τι σημαίνει και τι σήμαινε για τον καθένα μας αυτός ο σύλλογος. Με πόσα πράγματα της ζωής μας συνδέεται η ΟΜΟΝΟΙΑ. Πόσες ιστορίες έχει να διηγηθεί ο καθένας από εμάς….
Πανω στη ζάλη μπλέχτηκε το μυαλό μου ανάμεσα στις μυλόπετρες που αλεθουνε στα ζυθοποιία το σιτάρι και θυμήθηκα το παιχνίδι που μου σημάδεψε την καρδιά!

30/11/2003
12η αγωνιστική
Κυριακή μεσημέρι
Τασος Μάρκου
Παραλίμνι-ΟΜΟΝΟΙΑ

Η συνηθισμένη παρέα 5 φίλων που γυρίζαμε τα γήπεδα της Κύπρου στο όνομα Της βασίλισσας, ταξίδεψαμε στο Παραλίμνι χωριστά, με 2 αυτοκίνητα…

Κατά μια διαβολική σύμπτωση εγώ και ο αυτιστικός μου κουμπάρος, δύο μέρες προηγουμένως, είχαμε σπάσει από ένα πόδι. Αυτός το δεξί του, εγώ το αριστερό, σε δυο ξεχωριστές περιπτώσεις.

Εκείνος τραυματίστηκε στον αγώνα volley που αγωνιζόταν το βράδυ της Παρασκευής. Εγώ θρυματισα τον αστράγαλο, σε μια ακόμα περίεργη ιστορία απο τις άπειρες που μου εχουν συμβει, που μόνο όσοι πιστεύουν στον Άγιο Βασίλη θα την βρουν ενδιαφέρον, και καλύτερα να μην αναφερθεί.

Η κερκίδα που μας φιλοξενουσε ηταν ασφυκτικά γεμάτη και έτσι όπως είμασταν με γύψο και πατερίτσες ανήμποροι να περπατήσουμε, δυσκολευαμε ακόμα περισσότερο τον κόσμο, που προσπαθούσε να μας κάνει χώρο να περάσουμε.
Καθίσαμε κάτω αριστερά όπως βλέπαμε το γήπεδο..

Προηγηθηκαμε νωρίς με τον Κονσλει, για να μας ισοφαρίσει σχεδόν αμέσως η ενπ και λίγο αργότερα να γυρίσει το παιχνίδι σε 2-1…

Αρχες του 2ου ημιχρόνου ισοφαρισαμε με τον Χάρη Νικόλαου και φαινόταν το παιχνίδι να λήγει ισόπαλο. Κοντά στο 80 ξεκινήσαμε σιγά-σιγά και κουτσοί να φεύγουμε. Κατεβήκαμε τα σκαλιά και ακουμπησαμε όρθιοι στην περίφραξη ακριβώς κάτω από την κερκίδα και μείναμε εκεί να παρακολουθήσουμε τα τελευταία λεπτά.

Στο 89 ο Άγιος Κοντολευτερος πασάρει στον Στεπανοβιτς (τον γαμπρό ) και με σουτ κάνει το 2-3!!! Γκκοοοολ! Πανικός! Χαμός! Γκοοολ… Πέταξα κάτω την μια βασταρκα και με την άλλη χτυπούσα τα ττέλια! Σε μία στιγμή παράνοιας πέταξα και την άλλη και ξεκίνησα να περπατώ φωνάζοντας…
-Περπατησα-περπατησα. Έκαμεν με, η ΟΜΟΝΟΙΑ τζιαι επερπατησα!!!
(Τελικά έκατσα ακόμα 1 μήνα, αλλά χαλάλι)

Το ιδιο βραδι κατά μια άλλη διαβολική σύμπτωση γνώρισα το λιμάνι μου. Την γυναίκα μου. Την μητέρα των παιδιών μου. Το πιο λαμπερό αστέρι στην καρδιά που με κρατά ακόμα σε ίσιο δρόμο…

 

Comments are closed, but trackbacks and pingbacks are open.