Συνέντευξη Α. Αντωνόπουλου

Ο γυμναστής της ομάδας μας, Ανδρέας Αντωνόπουλος, ο οποίος φέτος εκτελεί χρέη βοηθού προπονητή στην ομάδα μας, μίλησε στην σελίδα του Πολίτη. Πιο κάτω, αυτούσια η συνέντευξη:

Πώς πήρες την απόφαση να μεταπηδήσεις στην Ομόνοια 29ης Μαΐου και ποιοι είναι οι στόχοι σου;

Πάντα στόχος μου ήταν να δουλέψω σε πρώτη ομάδα. Επειδή βασική μου επιδίωξη ήταν πάντα να ασχοληθώ επαγγελματικά με τον τομέα αυτό, θεώρησα ότι η δεύτερη κατηγορία μπορεί να μου προσφέρει τα θεμέλια για επαγγελματισμό. Πριν πάω στην Ομόνοια και λόγω της εμπειρίας που είχα ήξερα να κάνω κάποιες ερωτήσεις για να καταλάβω αν θα μπορούσαμε να δουλέψουμε με τον τρόπο που θέλαμε. Πήρα τις απαντήσεις που ήθελα και πλέον μετά από τρεις μήνες είμαι φουλ ευχαριστημένος. Στόχος μου είναι να δουλέψω σε όσο πιο ψηλό επίπεδο μπορώ και παίρνοντας την απόφαση να μεταπηδήσω στην Ομόνοια έκανα ένα σημαντικό βήμα. Ένας από τους στόχους μου επίσης είναι να δουλέψω στο εξωτερικό.

Υπάρχουν οι υποδομές για να μπορέσει να δουλέψει ένας γυμναστής στη β’ κατηγορία;

Μπορώ να απαντήσω για την Ομόνοια και όχι γενικότερα για τη Β’ κατηγορία. Πρέπει να πω το εξής, ό,τι ζήτησα από τους ανθρώπους της Ομόνοιας μου το προμήθευσαν για να μπορούμε να δουλέψουμε όσο πιο επαγγελματικά γίνεται στο κομμάτι της εκγύμνασης. Μας μένουν μόνο κάποιες λεπτομέρειες για να δουλεύουμε όχι μόνο στα πρότυπα της πρώτης κατηγορίας αλλά ακόμη και σε ευρωπαϊκά πρότυπα. Διότι πλέον δεν έχουμε να ζηλέψουμε τίποτα από άποψη τεχνογνωσίας από την Ευρώπη. Ό,τι επιστημονικές έρευνες βγουν μπορεί να τις διαβάσω και εγώ και ο γυμναστής της Ρεάλ. Άρα το μόνο που μας μένει να βελτιώσουμε ως κυπριακό ποδόσφαιρο είναι τα γήπεδα, τα ωράρια, αυτά μένουν για να ανεβούμε επίπεδα. Στην Ομόνοια γίνεται εξαιρετική δουλειά και υπάρχει συνεχής εξέλιξη…

Όντως, κάθε χρόνο η Ομόνοια 29ης Μαΐου ανεβαίνει και ένα σκαλοπάτι…

Είναι θέμα χρόνου να ανέβει η ομάδα στην πρώτη κατηγορία. Αν δεν είναι φέτος θα είναι μέσα στα επόμενα δύο – τρία χρόνια. Υπάρχει τρομερή οργάνωση και μεγάλη βοήθεια από τη διοίκηση. Αυτό που μου άρεσε προσωπικά στην Ομόνοια είναι ότι ο καθένας ξέρει τον ρόλο του στη διοίκηση, δηλαδή δεν μπαίνει ο ένας στα πόδια του άλλου. Το περασμένο καλοκαίρι έγιναν αρκετές μεταγραφές. Έφυγαν πολλοί παίκτες και αναγκαστικά ήρθαν άλλοι. Χτίστηκε ξανά η ομάδα, από το μηδέν ουσιαστικά. Έμειναν κάποιοι παίκτες αλλά πλέον ο κορμός είναι οι νέοι παίκτες.

Ως επαγγελματίας γυμναστής ποια θεωρείς είναι τα προβλήματα που έφερε η πανδημία όσον αφορά τη φυσική κατάσταση των ποδοσφαιριστών;

Το πρόβλημα είναι ότι έμειναν για αρκετό καιρό κάποιοι παίκτες απροπόνητοι, χάνεται το εξωτερικό κίνητρο του παιχνιδιού, για παράδειγμα της νίκης. Κάποιος αθλητής για να αθληθεί και να προπονηθεί χρειάζεται να έχει τόσο το εσωτερικό κίνητρο όσο και το εξωτερικό κίνητρο. Το εσωτερικό κίνητρο είναι να το θέλεις ο ίδιος, δηλαδή να είσαι 100% αφοσιωμένος, να μη σε ενδιαφέρει για παράδειγμα αν θα αγωνιστείς σε έναν αγώνα, η νίκη, να μη σε ενδιαφέρουν τα λεφτά που θα πάρεις, να είσαι σε ένα τέλειο επίπεδο φυσικής κατάστασης. Το πόσο επαγγελματίας είσαι σχετίζεται με το κίνητρο. Το εξωτερικό κίνητρο είναι οι νίκες, τα λεφτά και άλλα κίνητρα που θα σε παρακινήσουν να δουλέψεις.

Ήταν ομολογουμένως μια πρωτόγνωρη κατάσταση. Πόσο δύσκολο ήταν για έναν γυμναστή να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα;

Δεν είναι εύκολο διότι δεν είναι μόνο το ότι σταματούσαν και ξεκινούσαν οι προπονήσεις. Αναγκαστικά δημιουργούσαμε μικρές ομάδες (με τέσσερις – τέσσερις ή πέντε – πέντε παίκτες), οπόταν πρέπει να βγάλεις κάποια καινούργια πρωτόκολλα και προγράμματα. Ακόμη και πρωτόκολλο όσον αφορά το αερόβιο, πώς θα δουλέψουν οι ποδοσφαιριστές αφού το ασκησιολόγιο αλλάζει. Έπρεπε να προγραμματίσεις επίσης πώς θα αξιοποιήσεις τον χρόνο σου.

Ποιες ήταν οι επιπτώσεις στη φυσική κατάσταση των παικτών οι οποίοι νόσησαν με κορωνοϊό;

Τα σημάδια ήταν περισσότερο στο αερόβιο κομμάτι, δηλαδή στο θέμα της φυσικής κατάστασης, η οποία μας ενδιαφέρει πολύ στο ποδόσφαιρο, διότι η ενδυνάμωση αργά ή γρήγορα θα έρθει σε επιθυμητά επίπεδα. Βασικά πρέπει να ξεκινήσουμε από το μηδέν όταν ένας παίκτης νοσήσει βαριά από τον κορωνοϊό ή μείνει ξαπλωμένος στο κρεβάτι για μία-δύο εβδομάδες.

Φανταζόμαστε ότι επειδή ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία θα δυσκολεύτηκες όταν ήρθες αντιμέτωπος με μία τέτοια κατάσταση…

Δυσκολεύτηκα και εγώ και ο ποδοσφαιριστής. Δηλαδή, ούτε εγώ ήξερα ακριβώς τι πρέπει να κάνω. Διάβαζα κάποια πρωτόκολλα που είχαν βγει, αλλά πάλι ήταν πρωτόγνωρη κατάσταση. Ήταν δύσκολο και για εμάς και για τους παίκτες. Έπρεπε να μελετήσεις ποιες είναι οι νέες οδηγίες που βγήκαν. Εξάλλου η μελέτη δεν σταματάει ποτέ… Αυτό ήταν ένα καινούργιο κομμάτι που έπρεπε να μελετήσουμε.

Οι παίκτες αναγκάστηκαν να δώσουν σε σύντομο χρονικό διάστημα πολλούς αγώνες. Αυτό τους έκανε πιο επιρρεπείς σε θέματα τραυματισμών;

Δεν έχω κάποιο στατιστικό ενώπιόν μου για να μιλήσω με αριθμούς, αλλά σίγουρα η αλήθεια είναι ότι, γενικά στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, η φυσική κατάσταση των παικτών δεν είναι ανθρώπινη. Είναι extra ordinary για παράδειγμα για να ανταπεξέρχονται και στους αγώνες. Εξ ου και υπάρχουν πολλά συμπληρώματα και πολλές ώρες αποκατάστασης. Παίζεται σε τρομερούς ρυθμούς πλέον το ποδόσφαιρο, πόσο μάλλον τώρα να παίζεις δύο και τρία παιχνίδια την εβδομάδα. Το νούμερο ένα για την αποφυγή σοβαρών τραυματισμών είναι η σωστή εκγύμναση και η καλή αποθεραπεία, η οποία εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τον παίκτη. Το νούμερο ένα αποθεραπεία είναι ο ύπνος! Δεν μπορώ εγώ να πάω στο σπίτι του παίκτη να του πω πήγαινε να κοιμηθείς στις 10! Ό,τι θες πιες, συμπληρώματα, ο ύπνος είναι το πιο σημαντικό, αυτό το τονίζουμε και στους παίκτες. Με τους μικρούς έχουμε λίγα θέματα…

«Στην Αφρική είναι επαγγελματίας από τα 12-13 του χρόνια»

Δούλεψες για αρκετά χρόνια σε ακαδημίες και σίγουρα θα έχεις άποψη για το αν υπάρχει ταλέντο. Βλέπουμε παιδιά 14-15 χρονών να λάμπουν μέσα στο γήπεδο και να ξεχωρίζουν αλλά κάτι συμβαίνει μετά… Δεν υπάρχει η κατάλληλη παιδεία;

Είναι πολλοί οι παράγοντες που συνδράμουν σε αυτό. Ταλέντο υπάρχει. Έχουμε, όμως, θέμα στην Κύπρο με τον επαγγελματισμό. Θεωρώ ότι στο εξωτερικό ένας παίκτης είναι επαγγελματίας από τα 12 -13 του χρόνια. Στην Κύπρο «σιουμαλίζουμε» τους πολλά θεωρώ. Φτάνουν 18-19 χρόνων και λένε ότι μπορούν να παίξουν αλλά δεν κάνουν τις θυσίες που πρέπει. Παρασκευή και Σάββατο δεν πρέπει να βγεις έξω! Γιατί να βγεις έξω; Οι περισσότεροι θα βγουν. Και όχι μόνο θα βγουν αλλά θα πιουν και πέντε – έξι ποτά. Όλα αυτά παίζουν ρόλο. Η καλή διατροφή, η σωστή ζωή, η έξτρα γυμναστική είναι σημαντικά. Έχουμε θέματα σε αυτά… Με μία λέξη όλα αυτά είναι επαγγελματισμός. Ταυτόχρονα θεωρώ ότι είναι κοινωνικό το θέμα. Γιατί άραγε δεν κάνει τις θυσίες ο αθλητής; Ίσως να ξέρει ότι έχει ένα εξασφαλισμένο μέλλον. Για παράδειγμα στην Αφρική το μέλλον τους μπορούν να το εξασφαλίσουν μέσω του ποδοσφαίρου. Άρα από τα 12-13 τους δουλεύουν επαγγελματικά. Βλέπω πολύ μικρά παιδιά να είναι πολύ καλοί παίκτες και είναι σε ιδιωτικά σχολεία. Έχουν στόχο να πάνε να σπουδάσουν. Μπορεί όμως να πρέπει να ζήσεις με 500-600 ευρώ για τρία χρόνια, μέχρι τα 21 για παράδειγμα. Τα δύο μπορούν να συνδυαστούν αλλά πάλι πρέπει να κάνεις μεγάλες θυσίες.

Το ότι όμως δεν υπάρχει η ανέλιξη από μια ηλικία και μετά οφείλεται στους ίδιους ή ένα θέμα των ομάδων;

Και τα δύο… Το νούμερο ένα πρόβλημα των ακαδημιών και των ομάδων είναι το οικονομικό, είναι θέμα οργάνωσης με λίγα λόγια. Δεν μπορώ να πω ότι έχουν ευθύνη οι άνθρωποι που δουλεύουν στις ακαδημίες, διότι και αυτοί δουλεύουν με τα οικονομικά δεδομένα που έχουν. Και τα δύο συντείνουν. Με λίγα λόγια δεν υπάρχει ο επαγγελματισμός…