Κανονικοί» οπαδοί κι όχι «υπάλληλοι», ultras που προχώρησαν στην πιο σημαντική πράξη αγάπης για την ομάδα τους.

Αφιέρωμα του φίλου Θάνου Σαρρή, τον οποίο γνωρίσαμε στην παρουσίαση του βιβλίου του “Η μπάλα στην κερκίδα” για την σελίδα koutipandoras.gr για την κατάκτηση του πρωταθλήματος και όχι μόνο. Να πούμε ότι το βιβλίο είναι μια εξαιρετική επιλογή για να κοσμεί κάθε βιβλιοθήκη των οπαδών μας, αφού θα μας βρεί πολλές φορές ταυτισμένους, λες και γράφτηκε για εμάς. Όλως τυχαίως, το βιβλίο κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 2018. Πιο κάτω αυτούσιο το άρθρο:

“Ήταν καλοκαίρι του 2018 όταν στην ιδρυτική της συνέλευση, η Ομόνοια 1948 προανήγγειλε ότι ήρθε για να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά της κυπριακής κοινωνίας. Όχι του αθλητισμού, συγκεκριμένα, αλλά ολόκληρης της κοινωνίας. Η Ομόνοια, άλλωστε, από καταβολής της, ήταν πολύ περισσότερο από ένας αθλητικός σύλλογος για την κυπριακή κοινωνία. Ωστόσο, όταν η πολιτική και οι παθογένειες του σύγχρονου ποδόσφαιρου έδειξαν ότι επηρεάζουν το DNA της, ένα κομμάτι του κόσμου αποφάσισε να αναλάβει δράση. Για τους λόγους που συνέβη αυτό, μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα ΕΔΩ. Η θύρα 9, το οργανωμένο κομμάτι των οπαδών της, πήρε την πρωτοβουλία να ιδρύσει νέο ποδοσφαιρικό σωματείο και να συνεχίσει να στηρίζει τα υπόλοιπα τμήματα του συλλόγου, πέραν του ποδοσφαιρικού, που είχε μετατραπεί σε εταιρεία. Στη δική τους καρδιά, αυτή η «εταιρεία», δεν είχε ποτέ τη θέση της αγαπημένης τους ομάδας. Δεν την αναγνώρισαν και προχώρησαν στην ίδρυση νέας, η οποία ξεκίνησε από τα χαμηλά στρώματα του κυπριακού ποδοσφαιρικού οικοδομήματος.

Τρία χρόνια μετά, η Ομόνοια 1948 έχει πανηγυρίσει ισάριθμες ανόδους κατηγοριών, έχει ιδιόκτητο γήπεδο και οίκημα και αποτελεί μια ομάδα που ανήκει πραγματικά στον κόσμο της. Η Γενική Συνέλευση είναι ανοιχτό όργανο και το Διοικητικό Συμβούλιο εκλέγεται από τα μέλη, οι υποεπιτροπές στελεχώνονται, ανάλογα με την εξειδίκευση του καθενός από τον κόσμο, το ποδοσφαιρικό κομμάτι λειτουργεί αυτόνομα με ποδοσφαιρική λογική και παράλληλα δίνεται μεγάλη βάση στην πολιτιστική και κοινωνική διάσταση του σωματείου, γεγονός που αναζωπυρώνει τη φωτιά των ιδρυτών της Ομόνοιας.

Φυσικά, η επιτυχία ανήκει στη συλλογική προσπάθεια και στη δουλειά που έγινε. Οι οπαδοί δεν αποφάσισαν απλώς να «τρέξουν» την ομάδα μόνοι τους κι όπου τους βγει. Αναζήτησαν τεχνογνωσία και ήρθαν σε επαφή με τους SD Europe, τον οργανισμό που στηρίζει τέτοιου είδους εγχειρήματα, μάχεται για τη δημοκρατική διοίκηση στις ποδοσφαιρικές ομάδες και για να ακούγεται η φωνή του κόσμου στους θεσμούς. Βγήκαν στο εξωτερικό και είδαν παραδείγματα άλλων ομάδων, άκουσαν συμβουλές, διατήρησαν ανοιχτούς ορίζοντες. Και φυσικά, έριξαν άπειρη δουλειά. Απέναντι σ’ ένα σύστημα που δεν έχει μάθει τη δημοκρατία στο ποδόσφαιρο, απέναντι στη διαφθορά, στον νεοφιλελευθερισμό, στις ριζωμένες στο παρελθόν αντιλήψεις. Ξεπέρασαν κάθε εμπόδιο ενωμένοι σαν γροθιά. Οι δυσκολίες και τα εμπόδια υπήρξαν και θα υπάρχουν πάντα, όμως το λαϊκό σωματείο συνεχίζει την πορεία του. Έφτασε στη Β’ Εθνική και πλέον δείχνει αποφασισμένο να λειτουργήσει περισσότερο επαγγελματικά, για να φτάσει ακόμα ψηλότερα. Χωρίς, όμως, να παρακάμψει τις αξίες του.

Κατ’ εξαίρεση, θα μου επιτρέψετε το πρώτο ενικό. Γνώρισα κάποια από τα παιδιά της Ομόνοιας 1948 σ’ ένα ταξίδι στη Λευκωσία, για την παρουσίαση-συζήτηση σχετικά με το βιβλίο «Η μπάλα στην κερκίδα», το οποίο πραγματεύεται τις παθογένειες του σύγχρονου ποδοσφαίρου και προτείνει μια λύση που έχει αρκετά κοινά μ’ αυτά της Ομόνοιας 1948. Τον καιρό που έπλαθα την ιστορία του βιβλίου, η Θύρα 9 την έκανε πράξη. Ο διάλογος που έγινε ήταν πολύ ωφέλιμος και η λάμψη στα μάτια τους για τη δική τους ομάδα, ήταν κάτι το ξεχωριστό. «Κανονικοί» οπαδοί κι όχι «υπάλληλοι», ultras που προχώρησαν στην πιο σημαντική πράξη αγάπης για την ομάδα τους. Την πήραν στα χέρια τους. Όχι για να αποκομίσουν προσωπικό όφελος, αλλά για να τη σώσουν, να την αναγεννήσουν από τις στάχτες των αξιών της.

Οι εικόνες από το ματς τίτλου της Γ’ Εθνικής με τους παίκτες να τρέχουν στον κόσμο και να πανηγυρίζουν όλοι μαζί, είναι το πραγματικό ποδόσφαιρο. Η χαρά του κόσμου, που πέρασε μέρες ολόκληρες στο προπονητικό κέντρο, η σύνδεση της κερκίδας με την ομάδα, η συλλογική προσπάθεια. Εικόνες που χαρίζουν χαμόγελα και μοιάζουν τόσο ξένες στην εποχή της ποδοσφαιρικής αποξένωσης.

Ο Γιώργος Μπαντής, νυν πρόεδρος του ΠΣΑΠ, όταν στις παρουσιάσεις της «Μπάλας στην Κερκίδα» άκουγε να του λένε πως τα μοντέλα λαϊκής βάσης έχουν αποτύχει, αντίκρουε με τις δεκάδες περιπτώσεις ομάδων που έπεσαν στα βράχια από καιροσκόπους, από τύπους που απλά μπήκαν σε μια ομάδα για να πετύχουν οικονομικά ή άλλα συμφέροντα. «Το τι μας άφησαν ορισμένοι υπεύθυνοι είναι το ποδόσφαιρο σαν εμπόρευμα. Νοιάζονται μόνο για την κερδοφορία, την μπίζνα, δημιούργησαν την πελατειακή σχέση του οπαδού με την ποδοσφαιρική Εταιρεία», έλεγε ο Κυριάκος, ένα από τα παιδιά που βρέθηκαν από την πρώτη στιγμή κοντά στο εγχείρημα των Ομονοιατών. Πολλές απ’ αυτές τις ομάδες βολοδέρνουν ακόμα σε μικρές κατηγορίες, άλλες έχουν αφανιστεί.

Μια ματιά στη Λευκωσία, ίσως ξαναζεστάνει τις καρδιές τους…”